Μια από τις πολύ βασικές αρχές της πραγματικότητας (και όχι θεωρίας) της έννοιας «συνετό νοικοκυριό», είναι η πάση θυσία αποφυγή των μη ωφέλιμων εξόδων.

Με την έννοια μη ωφέλιμο έξοδο, εννοούμε ό,τι δεν αντιστοιχίζεται τουλάχιστον ισόποσα με οικονομικό όφελος ως προς το έξοδο. Εκτός και αν ζεις σε μια ουτοπία («το ήπια το ενοίκιο –  χαχαχα»), ή θεωρείς ότι ο Ζορμπάς είχε σαν motto το «ότι φάμε ότι πιούμε ότι αρπάξει ο .. μας – μια ζωή την έχουμε κλπ κλπ» ή ελληνιστί yolo. Πρακτικά θα σου έλεγα να διαβάσεις το βιβλίο ξανά και μετά να δεις την ταινία. Τώρα αν κρατήσεις μόνο το soundtrack και σου αρκούν τα ωπαλάκια, για ρίξε μια γυροβολιά να δω λίγο κάτι..

Στον μη ουτοπικό κόσμο των επιχειρήσεων, όπου η έννοια των εξόδων είναι απολύτως εναρμονισμένη με τη μείωση των εσόδων (και όχι του κέρδους – άλλο αυτό μην μπερδευόμαστε), εκεί έγκειται σε αυτόν που α) έχει την εταιρεία ή /και β) έχει την ευθύνη αυτής να κατανοεί τη σοβαρότητα της οικονομικής πραγματικότητας. Αν τώρα αυτός βάζει χέρι στην εταιρεία, την φορτώνει με δικά του έξοδα και μετά το ρίχνει στην παλαβή, εκεί απλά έχεις να κάνεις με λαμόγιο.

Πώς καταλαβαίνεις το λαμόγιο; Από τις ασάφειες (η λέξη δεν επιλέχθηκε τυχαία) , όταν του χώνεις  μέσα στα μούτρα τα πραγματικά νούμερα και αρχίζεις τις ερωτήσεις. Εκεί ισχύει μια δράση και μια αντίδραση. Στο «όταν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους», αντιπαραβάλεις το «ότι δεν μπορείς να ελέγξεις, οργάνωσε το και μουρλάνε το στη νομιμότητα». Σου εγγυώμαι ότι θα βαρεθείς να πατάς τα «φίδια» που θα πετάγονται. Αρκεί να ξέρεις να κάνεις τις σωστές ερωτήσεις. Και κυρίως να γνωρίζεις στο ακέραιο και εντελώς αντικειμενικά (εκεί είναι το κλειδί της νομιμότητας ) πως προκύπτουν τα νούμερα που εξετάζεις. Έτσι στην κυριολεξία κοπανάς το κουνούπι με το σφυρί του .. Θωρ. 

Αν από την άλλη το «συνετό νοικοκυριό» είναι τρόπος ζωής για την εταιρεία, εκεί φαντάσου όλους τους εξωγενείς παράγοντες που αναπάντεχα προκύπτουν, χωρίς καμία πρόβλεψη, που τινάζουν τον προγραμματισμό εξόδων – εσόδων (με αυτή τη σειρά πάει στην Ελλάδα του 16) στον αέρα. Εκεί το να το ρίξεις στο συρτάκι, σαν άλλος Ζορμπάς, συστήνεται για ψυχοθεραπευτικούς και μόνο λόγους. Μετά το χορευτικό όμως θα πρέπει να ανταποκριθείς στην πραγματικότητα. 

Οι σωστοί προϋπολογισμοί στήνονται πάντα μα πάντα με γνώμονα το «συνετό νοικοκυριό».  Αλλιώς πετάς νουμεράκια και λες ότι «βγήκε». Ο προϋπολογισμός θα δείξει τι επίγνωση έχεις της πραγματικότητας όταν υποβάλεις τον ισολογισμό. Εκεί θα φανούν οι αποκλίσεις. Με ευχολόγια και κατ’ εκτίμηση δεν πας πολύ μακριά.

Μια επιχείρηση μπορεί να αντέξει και να προχωρήσει όταν ισχύουν ταυτόχρονα δυο παράγοντες. Μη δημιουργία εξόδων μη ανταποδοτικών και επέκταση της δουλειάς. 

Οι επιχειρήσεις λειτουργούν κάτω από το πέπλο της εθνικής οικονομικής πολιτικής. Βάλε τώρα όπου τη λέξη επιχείρηση, τη λέξη κράτος. Και  εδώ ας κάνει ο καθένας την προσωπική του εκτίμηση. Και κυρίως ας δει την αντικειμενικότητα των εξόδων. Και ας κρίνει με όποια επιχειρήματα επιθυμεί.

Γιατί δεν μπορεί άλλο ο ιδιωτικός τομέας να φωνάζει σαν άλλος Gladiator αν το κοινό (οι μάζες) έχει «χορτάσει» με το θέαμα. Και θυμίζω ότι το θέαμα ήταν σφαγή. 

Ο Ζορμπάς πίστευε στη Ζωή. Αυτή τη ζωή. Εδώ. Γιατί δεύτερη δεν έχει. 

Εις βάρος κανενός όμως. Γιατί διαφορετικά πάμε στο « καθείς εφ’ω ετάχθη» .

«Και αμαρτία ουκ έχω» συμπληρώνω εγώ..