Είχα πάντα πολλές ιδέες. Πάρα πολλές. Αν κοιτάξω πίσω στον χρόνο, μπορώ να σου απαριθμήσω κάποιες -πραγματικά- καταπληκτικές.

Το θέμα είναι πως έμειναν ''καταπληκτικές''. Το χειρότερο; Κάποιος άλλος τις έκανε πράξη. Και κάπως έτσι γεννιέται η πικρία. ''Αυτοί'' γίνονται ξαφνικά ''εχθροί''. Πως τόλμησαν να πάρουν την δόξα; Πως δεν είδαν την δική μου ''ευφυία'' και αν την είδαν πως κατάφεραν να την ''δανειστούν'';

Πρίν χρόνια μια γνωστή μου, πανέμορφη, νεώτατη, είχε κάνει με επιτυχία τα πρώτα της βήματα στον χώρο του modeling. Στην αρχή έκανε κάποιες αξιόλογες δουλειές, μετά βαρέθηκε. Δεν ήταν συνεπής στα εκάστοτε castings, δεν κυνηγούσε ευκαιρίες. Σιγα -σιγά άλλα κορίτσια πήραν την θέση της. Αναγκάστηκε να εργαστεί σε έναν διαφορετικό χώρο τον οποίον μισούσε, αλλά χρειαζόνταν τα χρήματα. Την κάλεσα σε fashion show και επί 35 λεπτά έκρινε με ειρωνικό τρόπο τα πάντα. Τον τρόπο που περπατούσαν τα μοντέλα, τα ρούχα τους, το γενικό concept, τα μαλλιά τους.

''Αν ήμουν τώρα εγώ πάνω στην πασαρέλα -είπε- θα γίνονταν χαμός από κάτω.''

Aλλά δεν ήταν. 

Δεν είναι κακό να αλλάζουν οι δρόμοι μας.

Δεν είναι κακό να έχουμε plan B,C,D.  Ισα-ίσα είναι έξυπνο. Δείχνει πνευματική ευελιξία. Δείχνει ρεαλισμό.  Δεν είναι όλοι για όλα. Δεν είναι όλα για όλους. Και είναι ΟΚ. 

Αυτό που δεν είναι ΟΚ είναι να αναβάλλουμε συνεχώς να κάνουμε πράξη τα επαγγελματικά μας πλάνα. Το άλλοθι του σωστού ''timing'' δεν είναι πάντα δικαιολογημένο. Ναι, θα περιμένεις. Ναι, θα το ψάξεις παραπάνω. Ναι, θα τσεκάρεις όλες τις παραμέτρους. 

Πόσο καλή είναι αυτή η ιδέα; Πόσοι άλλοι την έχουν ξανα-επιχειρήσει; Και με τι κόστος. Γιατί συχνά θέλουμε αυτά που πέτυχαν οι άλλοι αλλά δεν ξέρουμε το τίμημα.

Η γνωστή μου είχε απίθανες ιδέες όσο αφορά τον χώρο της μόδας. Είχε όλα τα προσόντα να κάνει τεράστια καριέρα. Αλλά δεν ήθελε να πληρώσει με το νόμισμα που λέγεται ''απόρριψη/πολλή δουλειά/αποτυχία. Γιατί χωρίς αυτό, ταμείο δεν γίνεται. Αν δεν φας τα μούτρα σου στην προσπάθεια να υλοποιήσεις μια ιδέα, ένα project, δεν θα φτάσεις ως δια μαγείας στην επιτυχία. Συμβαίνει. Αλλά σπάνια. Ο μεγαλύτερος εχθρός είναι μέσα μας. Είναι οι φοβίες μας, η ανασφάλεια μας, το τι θα πούνε οι άλλοι.

Αν δεν αντέχουμε, αλλάζουμε πλάνα. Χωρίς πικρία. Χωρίς να θεωρούμε τους άλλους εχθρούς/ κατώτερους μας, και να απορούμε ''πως στα κομμάτια πέτυχαν αυτό που και εμείς είχαμε στο μυαλό μας''.,

Αλλά ο στόχος δεν αλλάζει. Και αυτός είναι η προσωπική ηρεμία. Κοινώς αν δεν αντέχεις, μην το κάνεις. Εχεις πάντα επιλογή να κάνεις αυτό που σου ταιριάζει καλύτερα ακόμα και αν δεν φαίνεται σαν σούπερ επιτυχημένο στα μάτια των άλλων.

Ουδείς στην πραγματικότητα νοιάζεται. Ουδείς θα σε κρίνει -τόσο- όσο εσύ θεωρείς. Δινόμαστε σε αυτό που γεμίζει την ψυχή μας -και το πορτοφόλι μας- αυτό που μας κάνει να κοιμόμαστε καλά τα βράδυα.

Είτε είναι ο τίτλος του CEO σε πολυεθνική, είτε ιδιοκτήτης ενός μικρού παντοπωλείου, είτε δημόσιος υπάλληλος, είτε μοντέλο, είτε τυλιχτής σε σουβλατζίδικο.

Οσο μεγαλύτερη η καινοτόμος ιδέα και η φιλοδοξία, τόσο μεγαλύτερο το τίμημα.

(Θα πληρώσεις με μετρητά η κάρτα;)