Αν κάνω μια ανάρτηση στα social media που να αφορά χρηματο-οικονομικά θέματα, οι φίλες που θα την διαβάσουν θα είναι ελάχιστες.
Αν κάνω μια ανάρτηση που παραπέμπει σε αισθηματικά η κοινωνικά θέματα, το ποσοστό που θα αντιδράσει θα είναι μοιρασμένο ως εξής: 35% άνδρες - 65% γυναίκες.
«Και που είναι το κακό;» θα ρωτήσει κάποιος. Κανένα.
Δεν υπάρχει νόμος που να μας υποχρεώνει να μην νιώθουμε, να μην δείχνουμε τα συναισθήματα μας, να μην ξεδιπλώνουμε τις όποιες ευαισθησίες μας.
Και φυσικά δεν πίστεψα ποτέ πως για να δείξεις «δυνατή» πρέπει να φέρεσαι σαν να κουβαλάς τόνους τεστοστερόνη μέσα σου.
Αυτά είναι θεωρίες που ανθούσαν το 90, την εποχή των γιάπις. Ευτυχώς αυτή την εποχή την αφήσαμε πίσω μας.
Γεννηθήκαμε με την ιδέα πως οι γυναίκες που είναι φιλόδοξες είναι μέγαιρες.
Τα πρότυπα στον κινηματογράφο μας έδειχναν συχνά πόσο μόνες -και μισητές -κατέληγαν εκείνες που επέλεγαν να είναι φιλόδοξες.
Ταινίες όπως «Ο Διάβολος φορούσε Prada» μας αφήνει στο τέλος με μια αίσθηση οίκτου για την Meryl Streep, και το δίδαγμα πως για όλα αυτά τα «αντρικά» επιτεύγματα πρέπει να πληρώσεις ακόμα ένα τίμημα.
Αυτό του να είσαι μόνη στην κορυφή, την στιγμή που οι πραγματικά επιτυχημένοι άντρες έχουν στρατό υποστηρικτών δίπλα τους.
Ενας φίλος γυναικολόγος μου είπε κάποτε πως δεν θα βρω εύκολα γυναίκες καρδιολόγους η χειρούργους καθώς είναι ειδικότητες που απαιτούν ατελείωτες ώρες εργασίας, ξαφνικές ειδοποιήσεις μέσα στην νύχτα για επείγοντα περιστατικά, και πολλά ταξίδια για συνέδρια, μακριά από την οικογενειακή εστία.
«Αντίθετα -πρόσθεσε- θα βρείς εξαιρετικές μικροβιολόγους, εστιασμένες με επιτυχία στην ειδικότητα τους η οποία σου δίνει ένα ωράριο και μια πιο τακτοποιημένη ζωή.
Δεν απαιτεί και τεράστιες φιλοδοξίες. Και μεταξύ μας, είπε, πόσους άντρες αφοσιωμένους μικροβιολόγους έχεις δεί; Αυτές οι ειδικότητες είναι κυρίως για γυναίκες.»
Και είναι κακό αυτό; Οταν είναι απόφαση βασισμένη σε κοινωνικά ταμπού, ναι.
Οταν είναι απόφαση βασισμένη σε φοβίες τύπου «και ποιός θα με πάρει εμένα με την δουλειά που διάλεξα;» ναι.
Οταν την απόφαση σου την καθορίζουν παράγοντες όπως οικογενειακές θεωρίες σχετικά με γυναικεία και ανδρικά επαγγέλματα, ναι.
Κακό επίσης είναι να θεωρείς πως για να είσαι κοινωνικά αποδεκτή πρέπει -ντε και καλά- να διευθύνεις εταιρείες, όταν αυτό που ποθεί η ψυχή σου είναι να κάνεις παιδιά και η ζωή σου να περιτριγυρίζεται από αυτά.
Φλοδοξία είναι αυτό που μας κάνει να είμαστε καλά. Δεν έχει να κάνει με κοινωνικά «πρέπει'».
Φτάνει η κάθε μας επιλογή να είναι η δική μας, ελεύθερη επιλογή.
Προσωπικά λατρεύω τις φίλες που έχουν μια επιτυχημένη οικογένεια. Που έδωσαν το 80% του προσωπικού τους χρόνου σε αυτόν τον σκοπό.
(Η σωστή οικογένεια. Αυτή και αν είναι φιλοδοξία.)
Τις φίλες που είναι διάσημες για τις όποιες επιτυχίες τους, αυτές τις επιτυχίες που τις ανάγκασαν πολλές φορές να ξενυχτήσουν αγχωμένες.
Εκείνες που επέλεξαν να κάνουν παιδιά και εκείνες που επέλεξαν να βγάλουν πολλά -πολλά -χρήματα δίνοντας όλο τους το είναι σε αυτό.
Πρέπει να ενθαρρύνουμε τις φίλες, τις κόρες, τις ανηψιές μας να εξελιχθούν επαγγελματικά πέρα από το «τόσο-όσο».
Πρέπει να τις κάνουμε να νιώθουν ήρεμα μέσα τους αν ζητούνε αυτά τα πολλά αν δεν συμβιβάζονται με τα λίγα. (Και γιατί να το κάνουν αν δεν το επιθυμούν...;)
Πολλές είναι αυτές που νιώθουν πως πρέπει να απολογούνται για τις όποιες φιλοδοξίες τους.
Τις κρύβουν καλά κάτω από το χαλί μιας ζωής «στρωμένης» όπως η κοινωνία «ορίζει».
Σαν το καλοκουρεμένο γρασίδι, κανένα χορταράκι να μην πετάει, όλα σε μια comme il fault ευθεία.
Kαι κάπως έτσι οι φιλοδοξίες βαφτίζονται «αυταπάτες», κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια και καταλήγεις να σου φταίνε οι άλλοι.
Καμία φιλοδοξία δεν πρέπει να ψαλιδίζεται. Και σε κανέναν δεν χρειάζεται να απολογείσαι για αυτήν.
Ακόμα και αν χρειαστείς συμβουλές, ζήτησέ τις μόνο από εκείνους που πέτυχαν. Όχι από εκείνους που θα σε αποθαρρύνουν να πετύχεις.
Τόσο απλά.
#Ολα_είναι_εδώ
