Στις αρχές της καριέρας μου είχα πιάσει δουλειά σε κατάστημα πολύ ακριβού Ιταλικού οίκου στο Κολωνάκι σαν υπεύθυνη αγορών.
Οι πλούσιοι εργοδότες -και αντιπρόσωποι του brand- κατείχαν πλήρως την έννοια της λέξης ''επικοινωνία''.
Η σύζυγος του ιδιοκτήτη μάζευε όλο το προσωπικό κάθε Δευτέρα πρωί γύρω στις 8 (ανοίγαμε 10) υπήρχε καφές, μουσική, κεριά αναμμένα, και συζητούσαμε πρώτα πως είχαμε περάσει το Σαββατοκύριακο.
Μετά μοιράζαμε αρμοδιότητες, και τι θα έκανε ο καθένας την εβδομάδα που ξεκινούσε.
Είχαμε χαρτιά να γράφουμε τις ιδέες μας, και συζητούσαμε γερμένοι σε κάτι πανάκριβους καναπέδες τους τρόπους που θα μας οδηγήσουν να περάσουμε όμορφα/δημιουργικά/ και με κέφι τις ημέρες αυτές.
Είxαμε όμως μια και μοναδική εντολή από την εταιρεία.
Να εξυπηρετούμε τους πελάτες σαν να είναι μοναδικοί και πλούσιοι ακόμα κι αν η εμφάνιση τους έδειχνε πως διέθεταν ελάχιστα χρήματα.
Να μην ζητούμε μόνο να πουλήσουμε αλλά να δείξουμε πόσο αγαπούμε τα εμπορεύματα εμείς οι ίδιοι.
Και έτσι -χωρίς πίεση αλλά με αγάπη για τα είδη μας- πουλούσαμε με άνεση.
Κοιτώντας πίσω νιώθω τυχερή που έπεσαν στο δρόμο μου τέτοιοι άνθρωποι.
Σήμερα θα τους λέγαμε ''μέντορες''.
Εγω προτιμώ να τους αποκαλώ ''ηγέτες''.
Ηγέτες που εμπνέουν και εστιάζουν στα προσόντα σου.
(Οι ήρεμοι ηγέτες.)
