Μια πραγματική ιστορία, ξεκινάει συνήθως με μια ημερομηνία.

Το ημερολόγιο δείχνει Σεπτέμβριος του 2007.

Ήμουν τόσο μπουχτισμένος πια από τη κάκιστη (νέο)ελληνική νοοτροπία που κατείχε το μεγαλύτερο ποσοστό της αγοράς, που έπρεπε να βρω ένα τρόπο να καθαρίσω και να αποβάλω όλη τη σαπίλα, που εγώ είχα αφήσει να μου ποτίσει την Επιστήμη μου (το δακτυλάκι πρώτα το γυρνάμε πάνω μας και μετά στην καμπούρα του άλλου , μην ξεχνιόμαστε). Επιλέγω και αφήνω συνειδητά πίσω μου λοιπόν μια καριέρα οικονομολόγου/στελέχους (έχοντας ήδη περάσει από καίριες θέσεις σε κάποιους από τους δυσκολότερους τομείς των επιχειρήσεων), και αναζητώ και καταφέρνω τελικά να διδάξω σαν ωρομίσθιος εποχιακός καθηγητής Οικονομικών σε ένα κολέγιο.

Με τον εαυτό μου τότε, έκανα μια και μόνο συμφωνία : ό,τι θα έλεγα πια στα παιδιά , θα τα είχα ζήσει. Και κυρίως δουλέψει μέχρι τέλους. Αυτός ήταν και ο λόγος που οδηγήθηκα στην διδασκαλία. Κατάλαβα ότι χρειάζεται κάποιος να σταθεί δίπλα τους και να τους υποστηρίξει απέναντι στους φόβους τους. Γιατί στην τελική αυτό είναι που έχει σημασία. Να μοιράζεσαι τη γνώση και την εμπειρία και να καθοδηγείς νέες ιδέες κάτω από το πρίσμα της ηθικής, της νομιμότητας και της ειλικρινούς αγάπης για αυτό που κάνεις. Το οποίο πια δεν είναι μόνο μια δουλειά. Αυτή ήταν και η Κάθαρσή μου.

Σε μια αγορά που κυριαρχεί ο μιμητισμός. Η ματαιοδοξία και η αυθυποβολή. Ο νεποτισμός και η υπεροψία. Οι πατέντες και τα μπαλαμούτια. Οι εξυπνάδες και οι βλακείες. Λογιστικά τερτίπια που παγκοσμίως πια μας τα καταλογίζουν ως voodoo accounting. Και σε μια υποδομή που απλά δεν υπάρχει. Να μιλήσουμε για νοοτροπίες μέσα στις επιχειρήσεις στο μεγαλύτερο ποσοστό τους; Ο φόβος είναι το νόμισμα πια. Και το σιχτίρισμα πάει σύννεφο. Και ξαφνικά τι;

Έλα εδώ το καλό το ζεστό το …σταρτάπ. Έχω λέμε. Για περάστε κόσμε. Και δώστου να εξαργυρώνεται μια υστεροφημία με τον τίτλο του CEO – Founder - Owner – Sensei – Master Blaster και δεν συμμαζεύεται. Πάνω από όλα για ένα κούτελο και τίτλο ζούμε αδερφέ.

Σύμφωνα με επισημότατες, εγκυρότατες και λίαν πρόσφατες μελέτες, το 50% των …σταρταπερζ, εγκαταλείπει στα 3 χρόνια. Δεν είπαν κλείνει. Είπαν «εγκαταλείπει». Και από όσο ξέρω, αυτή η έκφραση χρησιμοποιείται κατά κόρον στα αθλήματα δρόμου μεγάλων αποστάσεων. Πιο σωστή έκφραση δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.

Τοποθετώ την κόπωση αυτή που οδηγεί στην εγκατάλειψη σε 3 παράγοντες.

Ελλιπής κατανόηση των συνθηκών της αγοράς.

Υπερεκτίμηση δυνατοτήτων.

Βιασύνη και επιπολαιότητα στις επιλεχθείσες κινήσεις.

Από όσο ξέρω δεν υπάρχει κανένας νόμος που σε υποχρεώνει σώνει και καλά να ανοίξεις επιχείρηση. Άρα έχει πει κανείς ότι όλοι πρέπει να γίνουν επιχειρηματίες σε αυτήν την χώρα; Μήπως είναι μόδα ή κοινωνική επιταγή (και αυτή) , για να την πούμε στο γείτονα;

Μήπως πιστεύετε ότι το «έλα μωρέ τι είναι 50 χιλιάρικα τώρα – σιγά – ο άλλος είναι καλύτερος που άνοιξε μαγαζί;» χρήζει πια κάποιας στοιχειώδους σοβαρότητας και οικονομικής ωριμότητας;

Νομίζετε ότι το να εκπονήσει κάποιος ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ προϋπολογισμό, είναι κάτι που γίνεται στο πόδι; Ή νομίζεις ότι το έβγαλες με 5-6 οικονομικές εκφράσεις στα Αγγλικά που μου τις λες χάριν εντυπωσιασμού για να ψαρώνεις τα γκομενάκια; A! Ξέχασα. Έχει κόσμο που κάνει (και) αυτή τη δουλειά για σένα τον νέο επιβήτορα της αγοράς, αφού δεν σου βγήκε αυτό που ..γκούγκλαρες. Αφού πλερώνεις πασά μου να σε δόκω το καλό το budget.

Εσύ λοιπόν οεο, αναζητείς pampering. Κοινώς ..Γκιογκιό. Και χαρακτηρίζεσαι απλά ως μελλοντικό κομμάτι της στατιστικής (άλλος ένας – neeext).

Από την άλλη έχω κάτι τυπάκια, που γυαλίζει το μάτι τους. Υπάρχουν εκπληκτικά σοβαρές προτάσεις που ξεμυτίζουν μέσα σε αυτό το σκοτάδι που ζούμε, οι οποίες συνεχώς εξελίσσονται. Γιατί αναζητούν γνώση. Και όχι χάϊδεμα στα αυτάκια.

Έχουν βρει αυτό που θέλουν να κάνουν. Πολύ πιθανόν να το έχουν δουλέψει και αλλού. Κάθονται και γράφουν , σημειώνουν, βρίζουν, κοπανιούνται, ξενυχτάνε ως άλλοι καλλιτέχνες. Και δεν βγάζουν κιχ.

Αυτοί λοιπόν είναι που αναζητούν σωστά, περαιτέρω βοήθεια. Αυτοί είναι που πήραν την απόφαση του επιχειρείν. Γιατί αυτό ακριβώς είναι. Λήψη απόφασης. Και είναι απόφαση ζωής πια. Και ναι είναι υπέρ- μαραθώνιος και όχι κατοστάρι.

Τώρα αν εσύ είσαι επιπόλαιος και σου φταίει η κρίση που τα έκανες σε χρόνο dt σαν τα μούτρα σου , κάτι δεν έκανες σωστά. Και κυρίως ΒΙΑΣΤΗΚΕΣ. Γιατί νόμιζες ότι τα νούμερα σου έβγαιναν. Να λοιπόν που δεν βγήκαν. Το κατάλαβες λοιπόν πως λειτουργεί; Κοινώς..Γκέγκε;

Καλή Χρονιά. Με Υγεία και διάθεση για δημιουργία.

ΥΓ: To 2011 και μετά από 4 χρόνια συνεχούς διδασκαλίας, βρήκα τη δύναμη να στηρίξω πια και τον εαυτό μου να ξεκινήσω αυτό που πάντοτε ονειρευόμουν. Το οποίο μετά από 3 χρόνια πια, αρχίζει να δείχνει τα πρώτα επίσημα δείγματα επιχειρησιακής ικανότητας.

Τι νόημα και ηθική έχει να διδάσκεις όταν ο διδάσκων δεν τα εφαρμόζει ο ίδιος.. ;