Η περίοδος 1990-2010 είχε ένα δόγμα : «Πουλάς ότι παράγεις». 20 χρόνια μετά αυτό γύρισε στο «Παράγεις ότι πουλάς». Είναι ακριβώς η ίδια πρόταση. Που άμα αλλάξεις τη σειρά των λέξεων και μόνο, θα δεις ακριβώς σε 3 λέξεις να απεικονίζεται η πραγματικότητα που ζούμε.

Οι ανάγκες προσαρμόζονταν πάντα με βάση καταρχήν την οικονομική δύναμη του καθενός. Έτσι λέγανε. Άνοιξε την ντουλάπα με τα ρούχα. Πόσα εκεί μέσα είναι αφόρετα? Πόσα έχουν φορεθεί μια (άντε δυο)? Πόσα τα κρατάς για μια «ειδική» μέρα? Πόσα από αυτά τελικά άξιζαν τα λεφτά τους?

Αυτή ήταν η νοοτροπία του πελάτη της περιόδου 1990-2010. Τώρα πια? Όπως με τον ένα ή άλλο τρόπο η ζωή συνεχίζεται, έτσι και η κοινωνία εξελίσσεται. Το θέμα είναι εσύ ακολουθείς ή έχεις παραμείνει στην προηγούμενη εικοσαετία?

Ζούμε μια περίοδο που οι προτάσεις για πολύ καλά και ποιοτικά πράγματα είναι αρκετές και πληθαίνουν με τον καιρό. Τι εννοώ ποιοτικά ? Α απλό! Έχει πέσει χεράκι. Κανονικό. Ανθρώπινο. Με εκατοντάδες ώρες προσωπικής εργασίας. Με μεράκι. Με το φινίρισμα να ξεπερνάει την μηχανή. Με λεπτομέρεια και προσοχή. Και φαίνεται αν ο άλλος έχει βάλει και αγάπη σε αυτό που κάνει.

Το ζήτημα είναι αν ο πελάτης είναι «εκπαιδευμένος» πια. Αν έχει συνειδητοποιήσει ακριβώς όλες αυτές τις επιλογές που έχει γύρω του. Των 10,20,30,70,100 νέων προτάσεων. Ναι το μεγάλο κατάστημα παραφυλάει στη γωνία. Ναι αυτό της οκάς που λέγανε οι παλιοί. Γιατί της οκάς είναι. Όσο καλό και αν είναι το brand σε «πολυτέλεια». Της οκάς ήταν. Και έτσι θα συνεχίσει να είναι.

Δεν έχει να κάνει με «εναλλακτικές» προτάσεις και διαθέσεις που πιθανόν να παραπέμπουν κάποιους σε εικόνες με ..ταγάρια κλπ κλπ .Έχει πια να κάνει με ανθρώπους δημιουργικούς. Που για να πετύχουν ακριβώς την ραφή ή την απόχρωση που εκείνοι θα ήθελαν πρώτα για τον εαυτό τους, κάθονται ώρες. Μέρες. Πάνω από τον καλύτερο υπολογιστή που φτιάχτηκε ποτέ. Το χαρτί. Και εκεί.Trial and error.Κοινώς δοκιμή και λάθη. Και ξανά. Μέχρι να βγει. Μέχρι να βγει όπως ό άλλος θα το φόραγε. Όπως θα το έβαζε στο πιάτο του. Όπως θα ήθελε να τον περιποιούνται. Εκεί είναι η διαφορά. Και αυτοί που το πράττουν φαίνεται στη δουλειά τους.

Το μπαλάκι πια πάει σε σένα. Ό άλλος είδε, κατάλαβε ποιες «ανάγκες» σου μπορεί να καλύψει. Είναι εκεί. Θα του αφιερώσεις 5 λεπτά? Θα τον ρωτήσεις κοιτώντας τον αν όντως θα το φόραγε? Θα τον κοιτάς στα μάτια να καταλάβεις αν σου λέει αλήθεια? Γιατί αυτή είναι η δύναμη που σου δίνει αυτή η εποχή. Να προστατεύεις την τσέπη σου. Οπότε ρώτα. Ασχολήσου. Άκου πως φτιάχτηκε. Τα υλικά. Ρώτα για την έμπνευση. Αυτό λέγεται Παιδεία. Και όχι εκπαίδευση. Τα σκυλιά εκπαιδεύονται. Όχι οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι μαθαίνουν. Και εξελίσσονται. Όσοι το «έχουν». Έτσι και αλλιώς το μαγαζί της οκάς είναι εκεί στη γωνία. Πάντα εκεί ήταν. Πάντα εκεί θα είναι.