Το νέο σας βιβλίο με τον τίτλο “ΜΕΛΙΣΣΙΑ”, από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, πραγματεύεται τη σχέση μας με την μνήμη, το τραύμα, την ασθένεια, τις οικογενειακές σχέσεις εντός και εκτός λόγων και φράσεων. Έντονη και κυρίαρχη η περσόνα της μητέρας. Τολμά κανείς να διαρωτηθεί αν αποτελεί μέρος προσωπικών σας παραστάσεων, εν μέρει αυτοβιογραφικό. Θα θέλατε να μας πείτε δυο λόγια γι αυτό;

-Το βιβλίο αν θέλετε ξεκινά από ένα βασικό ερώτημα-συνθήκη. Τι μπορεί να κάνει, νιώσει, δημιουργήσει ένας άνθρωπος, σ' ένα δωμάτιο; Όπως έλεγε ο Πασκάλ, όλα μας τα δεινά προέρχονται από το ότι δεν είμαστε ικανοί να καθίσουμε ήρεμα σ’ ένα δωμάτιο, μονάχοι. Ωστόσο, είναι άραγε έτσι; Υπάρχουν μήπως «δεινά» που αναδύονται μέσω της «ανάκλησης» ή ακόμη και μέσω της «κατάκλισης»; Δεινά , συγκρούσεις, ιστορίες, κόσμοι που δημιουργούνται ... σ' ένα δωμάτιο;

Τώρα στο βασικό σας ερώτημα. Μπορεί να υπάρχουν αυτοβιογραφικά στοιχεία; Πιθανόν. Ίσως. Ναι. Όμως ούτε κι εγώ ο ίδιος θα μπορούσα με ακρίβεια να σας επισημάνω ποια είναι αυτά. Κάποια στιγμή η ίδια σου η ζωή βυθίζεται τόσο βαθιά εντός σου, που όταν κάποια πράγματα εκβάλλουν στην επιφάνεια, δεν θυμάσαι καν ότι είναι δικά σου. Κάποια μείζονα, βέβαια υφίστανται μονίμως, σεσημασμένα, υδατόσημα στη μνήμη. Όσο για τους «άλλους» (δηλαδή τον «καθένα») στον οποίο και απευθύνεται το έργο, αυτός νομίζω ειναι ο στόχος της τέχνης. Να απευθύνεται. Μέσα απο το έργο του ο καλλιτέχνης ανασύρει συναισθήματα που απευθύνονται σε ξεχωριστούς ανθρώπους, άρα και σε διαφορετικούς ψυχισμούς με τρόπο όμως που να είναι εξίσου σημαντικός για τον καθένα από διαφορετική φυσικά σκοπιά. Μιλάς σε πολλούς με τη δική σου φωνή και η φωνή σου παίρνει όσες σημασίες όσοι και οι άλλοι. Μπορεί ο τρόπος που μιλάς να είναι μέσα απο εσένα, άλλα υπό διαφορετικά «προσωπεία», τα οποία εντέλει μπορούν και να «αυτονομούνται».

«Μιλάμε συνέχεια. Μιλάμε. Γιατί; Για να μην μας ακούνε να σιωπαίνουμε;» Εσείς αγαπάτε περισσότερο τη σιωπή ή τον λόγο;

-Η σιωπή ειναι λόγος και ο λόγος είναι σιωπή. Μιλάς ακατάσχετα χωρίς να λες λέξη και σιωπάς εκκωφαντικά μέσω λογοδιάρροιας. Δεν έχω προτίμηση. Δεν ελέγχονται αυτά τα πράγματα. Είμαι ένας άνθρωπος του λόγου που σιωπά αλά μαζί και το αντίθετο.

«Κάποιοι γράφουν αυτό που τους λείπει. Άλλοι γίνονται αυτό που διαβάζουν. Εκείνη έγινε τελικά αυτό που της έλειπε γράφοντας αυτά που ήθελε να διαβάσει». Μετά από τόσα βιβλία και διακρίσεις πως θα περιγράφατε την δική σας σχέση με τη ζωή, τη γραφή, την ανάγνωση και την αλληλοπραγμάτωση αυτών;

-Δεν νιώθω ότι έχω φτάσει «κάπου». Αλλοίμονο στον δημιουργό που εφησυχάζει. Ίσα ίσα κάθε φορά είναι το όλο ζήτημα ξανά από την αρχή. Κάτι σισύφειο αλλά και γοητευτικό μαζί. Αυτή η ακατάσχετη επιθυμία να ειπωθείς. Δεν είμαι τα βιβλία μου ούτε τα βιβλία μου είναι εγώ. Υπάρχει μια διάθλαση, μια αλληλοδιείσδυση, υπάρχουν στιγμές περιοχές, πράγματα που συμβαίνουν ερήμην. Ούτε η ανάγνωση ούτε η γραφή ειναι απλά πράγματα. Το μείζον, η ζωή, τα σαρώνει όλα κι έτσι ο αυτοκαθορισμός είναι ανέφικτος και στη δική μου περίπτωση μάλιστα μη επιθυμητός. Προτιμώ να είμαι αταξινόμητος, αενάως συνδιαλεγόμενος με τη ροή. Εάν μπορώ να αρθρώσω κάτι για μένα ειναι ότι είμαι το αποτέλεσμα των πολυπτύχων και πολύ ισχυρών (έως και οριακών) εμπειριών ζωής που είχα/ έχω. Ενώ ο βαθύς ψυχισμός μου ήταν φτιαγμένος για μαι «ήσυχη» ζωή, δεν έχω περάσει σχεδόν ούτε μια «ήσυχη μέρα».

Σημείωσα και αγάπησα ως ερώτημα ζωής τη φράση σας «Πολύ λίγοι ζουν απόλυτα συντονισμένοι με τις επιθυμίες τους» Γυρνώντας πίσω και μέσα σας τι θα απαντούσατε στην ερώτηση αν εσείς το έχετε πετύχει αυτό;

-Μπορώ να χωρίσω τη ζωή μου σε δύο μέρη. Την εποχή που πάσχιζα να ζήσω σε σχέση με αυτό που θα ήθελα και την εποχή που «σχεδόν» το κατάφερα. Η κάθετη τομή ειναι ο Απρίλιος του 1996, όταν άλλαξα ολόκληρη τη ζωή μου ριζικά. Όταν λέω ριζικά, το εννοώ. την κυριολεξία, όλα. Φυσικά και προ 96 και μετά 96 μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο. Απλώς τα πάθη, οι εξαρτήσεις, ίσως και το «βλέμμα» προς τη ζωή να έκανε τη διαφορά. Αυτό πάντως ειναι το τόξο, η επιθυμητή ψυχική πορεία, ο συντονισμός στην επιθυμία. Μια δεύτερη έξοδος και πιστεύω η οριστική, προέκυψε το 2012 και πάλι μέσα από αντίξοες συνθήκες και με έφερε μπροστά και μέσα στην πιο αληθινή απο τις επιθυμίες μου.

Θέλοντας να σας «διαβάσουμε» ακόμη περισσότερο, ειδικότερα οι αναγνώστριες θηλυκού γένους, και σε σχέση με την ιδιαίτερη διάκριση που κάνετε για τους άντρες, σε άντρες Αρχιτέκτονες (με έτοιμο σχεδιασμό που απλά η γυναίκα ως όργανο επιβεβαιώνει την αυθεντία), σε Άντρες Δασκάλους (σε μαθαίνουν την μέθοδο αλλά παραμένεις πάντα ανήλικη) και σε Άντρες Συνένοχους (της δημιουργικής συνεργασίας και εμπιστοσύνης - let's be weird together) πως θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας;

-Ε, τώρα με βάζετε σε δύσκολη θέση. Πως να χαρακτηρίσω το εαυτό μου ως προς αυτό; Πλάκα κάνω... Φυσικά και θα σας απαντήσω, και μάλιστα απόλυτα! Εννοείται και στο επίπεδο let's be weird together! Δημιουργική συνεργασία και εμπιστοσύνη.

«Αν πραγματικά κοιτάξω, θα δω. Είναι όλα εκεί» Εσείς τι βλέπετε στο σήμερα;

-Στον μικρόκοσμο που με αφορά βλέπω εξαιρετικά ενδιαφέροντα πράγματα, κάθε μέρα ,ειδικά όταν επιλέγω να συγκεντρωθώ σε κάτι. Η ανθρωπινή φύση με αφόρα αφάνταστα και εάν με ρωτήσει κανείς γιατι ήρθα σε αυτόν τον κόσμο, θα απαντήσω «για να καταλάβω» κάτι που φυσικά ειναι ανέφικτο. Για κάποιον του οποίου το «βλέμμα» είναι μια σύζευξη πλήρους ταύτισης και πλήρους απόσχισης, βλέπω μαζί ασύλληπτες φρικωδίες και αλλά υπέροχα πράγματα. Εάν κατέχει κάνεις την πρισματική όραση που φέρνει με τα χρόνια η συγγραφή (η σου συμβαίνει απο πολύ μικρό...), τότε, με μια ελαφρά ανύψωση βλέπει κάνεις αυτό το ατελέστατο, φοβισμένο ζώο, τον άνθρωπο, να κάνει ο,τι μπορεί, με συγκινητικό σχεδόν τρόπο, ώστε να καταφέρει να επιβιώσει, σε αυτή τη μοναχική σφαίρα που το πέταξε - ένας θεός ξέρει ποιος - και η οποία κινείται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες γύρω απο ένα άλλο τεράστιο πύρινο πλανήτη που μας δίνει τζάμπα φως. Τον βλέπει και ξέρει πως κι ο ίδιος δεν ειναι πάρα ένας στα δισεκατομμύρια, σκνίπα της σκνίπας δηλαδή, αλλά εάν δεν υπήρχε, όλος αυτός ο περίπλοκος μηχανισμός θα του ήταν εντελώς άχρηστος. Υπάρχει επειδή υπάρχει αυτή η σκνίπα.

Λέξεις – Ψυχές. Ανάσες – Ψυχές. Σημείο δυνατό του βιβλίου σας. Μοιραστείτε μαζί μας 3 Λέξεις – Ψυχές και 1 στιγμή Ανάσα – Ψυχή.

-Τρεις Λέξεις- Ψυχές : Ναι, Tώρα, Eσύ.

Μια Ανάσα-Ψυχή : Α (ο αναστεναγμός που τα περιέχει όλα)

Με έναν αναστεναγμό λοιπόν να σας ευχαριστήσω για το χρόνο και το μοίρασμα.

Να στε καλά. Εγώ ευχαριστώ. Καλή μας συνέχεια.