Πριν καιρό, εγινα και εγώ, ενα απο τα ''θύματα''- τι λυπητερή λέξη- της αρπαγής κινητού. Μετά το αρχικό σοκ, το οποίο για να είμαι 100% ειλικρινής, κράτησε πολύ παραπάνω απο οτι φανταζόμουνα, άρχισαν οι επισκέψεις στα αστυνομικά τμήματα για τα γραφειοκρατικά, μπλοκάρισμα συσκευής, καταθέσεις-και ξανά καταθέσεις- αναγνώριση υπόπτων-τραυματική εμπειρία, δεν το εύχομαι σε κανέναν-, και οι πρώτες σκέψεις αρχισαν να έρχονται σωρηδόν στον ηδη ταλαιπωρημένο εγκέφαλο μου. Τι ήταν αυτό που πραγματικά ''έχασα''? Οι επαφές? Ναι. Τα μηνύματα? Ναι. Το κινητό πού είχα διαλέξει με τόση χαρά? Φυσικά ναι. Μέσα μου ομως βαθιά είχα αρχίσει να νιώθω πως κάτι πήγαινε λάθος....
Ημουνα τυχερή σαφέστατα που δεν είχε συμβεί κάτι χειρότερο, οπως να μου αρπάξουν την τσάντα με τα τόσα χαρτιά, έγγραφα, ατζέντες, υπογραμμισμένες -με fluo μαρκαδόρο μπας και ξεχαστούν-υποχρεώσεις, ραντεβού, meetings, χαρτιά, χαρτάκια, και πολλά άλλα. Σε μια μεγαλούπολη που ''αυτά συμβαίνουν καθημερινά'' οπως με διαβεβαίωσαν, ήταν καιρός να ''αποβάλλω'' ολα αυτά τα ''βάρη'', οχι εντελώς απο την ζωή μου, αλλά τουλάχιστον απο την δύσμοιρη τσάντα μου, που αν μίλαγε, θα έκανε παράπονα για αυχενικό.
Αρχισα να σκέφτομαι τον όρο ''απλοτητα'' και τις κάθε του εφαρμογές. Το ολο γεγονός ήταν η καλύτερη κινητήριος δύναμη για να κατανοήσω τις βασικές αρχές του όρου, που παλιά έμοιαζε να είναι φτιαγμένος για αργόσχολους. ''Απλότητα''.
Μετά μανίας άρχισα να τακτοποιώ τον χώρο εργασίας μου. Πραγματικά, χρειαζόμουνα ΟΛΑ αυτά τα τηλέφωνα? Ερωτήσεις οπως ''με ποιούς θέλω να συν-εργαστώ?'' -''με ποιούς θέλω να εχω επαγγελματική επαφή στο μέλλον?'' άρχισαν να κάνουν party μέσα μου.
Σειρά είχε η βιβλιοθήκη. Βιβλία που διαβάστηκαν σε άλλες στιγμές , που υπήρχαν άλλες ανάγκες, έπρεπε να αποχωρήσουν απο τα ράφια. Βιβλία που αγοράστηκαν για να αποδείξω στον εαυτό μου, οτι μπορούσα να τα κατανοήσω-ακριβώς οπως οι λόγιοι φίλοι μου- έπρεπε να δοθούν σε αυτούς που οντως θα τα κατανοούσαν.
Ρούχα που δεν είχαν φορεθεί θα έπρεπε να ξεκρεμαστούν απο τις βάρβαρες κρεμάστρες και να πάνε εκεί που τα είχαν πραγματικά ανάγκη. Εμμονές, ιδέες, κριτική των άλλων, κριτική σε μένα, ενοχές, απωθημένα, ολα μα ολα έπρεπε σιγά σιγά να ξεριζωθούν οπως ξεριζώνει κανείς τα ζιζάνια που καταστρέφουν την υγιή ''πρασινάδα''.
Το νόημα της ζωής βρίσκεται μόνο μέσα μας. Το να ''απλοποιήσεις'' την ζωή σου σημαίνει να επιτρέψεις σε αυτόν τον σκοπό να βγεί στην επιφάνεια και να δημιουργήσει μια καθημερινότητα εστιασμένη στα ''βασικά'', οχι στα λίγα-δεν είμαι οπαδός των ''λίγων'' αλλά των ουσιαστικών.
Τρία πράγματα είναι αυτή η ουσία. Μειώνουμε στο μισό τις πράξεις μας κρατώντας τις πολύ σημαντικές, πετάμε τα σκουπίδια -μεταφορικά και κυριολεκτικά...- αντι να τα μαζεύουμε και κόβουμε την ταχύτητα αντι να επιταχύνουμε.
(Για την ιστορία, αγόρασα πολύ πιο εύχρηστο και όμορφο κινητό, αλλά πέρασα μόνο 5 επαφές, τις βασικότερες...)
