Στο ράφι μου υπάρχει ενα βιβλίο-παρακαταθήκη- απο την γιαγιά μου. Το ''Σαβουάρ Βίβρ'' της Ελένης Χαλκούση, που έκανε θραύση το 60. Δημοσιογράφος και ηθοποιός η ίδια, μπόρεσε να μπεί στα ελληνικά σαλόνια και να κάνει ακόμα πιο γνωστό το αξίωμα ότι η ''ευγένεια είναι μια ανεκτίμητη αρετή''.
Εχοντας πολλή ενεργή δράση στα social media πολλά χρόνια τώρα, συχνά αναρωτιέμαι αν και σήμερα, στην εποχή που η ζωή μας έγινε απρόσμενα ψηφιακή, έχει νόημα να μιλάμε για ''ευγένειες''. Τι είναι όμως αυτό που κάνει εναν άνθρωπο, να βγάζει στην φόρα προσωπικά θέματα, και να σχολιάζει συχνά με οργή , ακόμα και με μίσος, απόψεις άλλων ανθρώπων;
Αν και η ζωή δεν βγαίνει με οδηγίες χρήσεως, η ψηφιακή ζωή έχει κανόνες συχνά αυστηρούς και καλό είναι να τους ακολουθούμε πιστά. Κάποτε το να μην δίνεις σημασία σε ενα οικογενειακό τραπέζι, η σε ενα επαγγελματικό χαλαρό έστω, δείπνο , ήταν αρκετά επιλήψιμο, ενώ σήμερα το τραπέζι, οικογενειακό η μη, έχει γεμίσει απο smart phones, i-pads και tablets, χωρίς κανείς να θεωρεί αγενές το να ασχολείσαι την συγκεκριμένη στιγμή ΜΟΝΟ με αυτά. Μπορούμε βέβαια να έχουμε το τηλέφωνο χαμηλωμένο η στην δόνηση, αλλά κατά ενα περίεργο λόγο, ελάχιστοι θα ενοχληθούν πλέον σοβαρά, αν ακουστεί ο ήχος της κλήσης μέσα σε ενα κατάμεστο θέατρο η κινηματογράφο. Ήθη και σημεία καιρών, που δεν αλλάζουν φυσικά το δεδομένο των ''καλών συμπεριφορών'', με την ίδια σημασία του οτι αν κάποιος δεν διαμαρτύρεται για κάτι πολύ άσχημο, αυτό δεν ''ομορφαίνει'' ξαφνικά.
Άσχημο παραμένει. Εν ετει 2017, ακόμα συζητούμε τα προφανή. Πώς ποτέ, μα ποτέ, δεν ανεβάζουμε φωτογραφίες παιδιών, δεν γκρινιάζουμε ναρκισσιστικά για την μείωση στον μισθό, η τον υπερβολικό φόρτο εργασίας που έχετε αναλάβει την στιγμή που η ανεργία κάνει εκεί έξω party, δεν ανακοινώνουμε την νέα ερωτική μας σχέση η την διάλυση αυτής, δεν γράφουμε με ΚΕΦΑΛΑΙΑ- είδατε, πόσο φοβίζει ο όγκος των γραμμάτων?- δεν βρίζουμε , δεν χρησιμοποιούμε το μέσο για να εκτονώσουμε την οργή και τα απωθημένα μας-υπάρχει και το γυμναστήριο για εκτόνωση- και δεν χρησιμοποιούμε ψεύτικα profiles για να καλύψουμε την απύθμενη έλλειψη ταυτότητας που μας διακατέχει ενίοτε.
Με το που μας δέχονται σαν ''φίλους'', δεν βομβαρδίζουμε τα inbox και τα mails τους, με προσφορές, συμπεριφορές ζητιάνου για μερικά likes, δεν διαφημίζουμε το βιβλίο, την ταινία μας, το κομμωτήριο μας, το σουβλατζίδικο που ανοίξαμε με το ''Γειά σας, ευχαριστώ για την αποδοχή''. Βασικά, δεν το κάνουμε , παρά στον δικό μας τοίχο, κι όποιος το είδε , το είδε. Για αυτό τον λόγο, υπάρχουν και οι ''επαγγελματικές σελίδες'', όπου εκεί μπορούμε να μιλήσουμε πιο εμπεριστατωμένα για το '' τι κάνουμε''. Δεν ξεχνάμε ποτέ ότι οι υπόλοιποι βλέπουν αυτό που εμείς τους δίνουμε. Δεν έχουν μαντικές ικανότητες, που σε απλά ελληνικά σημαίνει οτι δεν μπορούν να μπούν στην ψυχοσύνθεση του post που γράφουμε, του μυνήματος που στέλνουμε, και σε οτι κοινοποιούμε.
Δεν ξεχνάμε επίσης οτι ''ανοίγοντας το σπίτι μας'', μπορούν να μπούν απο εξαιρετικοί φίλοι, ως διαρρήκτες. Και είναι στην διακριτική μας ευχέρεια να πετάμε εξω απο την ''ψηφιακή μας πόρτα'' ότι μας ενοχλεί αλλά και να αντιληφθούμε σοβαρά οτι τα social media , ακριβώς οπως η ζωή, διέπεται απο κανόνες και περιορισμούς. Και κρατάμε το βασικότερο. Η ζωή είναι εκεί εξω. Κυρίως.
