Δεν ξέρω πότε μας συνέβη αυτό.

Να νιώθουμε ενοχές αν μια μέρα δεν κάνουμε απολύτως τίποτα.

Να μας πιάνει πανικός αν στην ατζέντα μας υπάρχει μια κενή, λευκή σελίδα.

Να πεταγομαστε από εκκρεμότητα σε εκκρεμότητα και από project σε project χωρίς να πάρουμε χρόνο να σκεφτούμε "το γιατί". Σε μια εποχή που θεωρείται μείον να είσαι προβληματισμένος/σκεφτικός/θλιμμένος/αβέβαιος, αλλά προσόν να είσαι συνεχώς απασχολημένος, είναι φυσικό να κυκλοφορούν αποφθέγματα σαν αυτό που έπεσε στην αντίληψη μου.

Ο σύγχρονος άνθρωπος τρέχει. Τρέχει να πείσει τους γύρω του πως είναι εξαιρετικά πολυάσχολος. Και ναι, μπορεί όντως να είναι. Κάποιες φορές όμως τρέχει ασταμάτητα, ενώ στην ουσία τρέχει να ξεφύγει από τις σκέψεις του. Αδυνατεί να τις αντιμετωπίσει. Αρνείται να τις ακούσει σε ένα δωμάτιο με απόλυτη ησυχία και λίγο φως. Συχνά αυτές οι σκέψεις κρύβουν αποφάσεις επώδυνες που πρέπει να παρθούν. Αλλά δεν υπάρχει ο χρόνος για αλλαγές. 

Δεν υπάρχει ο χρόνος να κάτσεις με σένα κάτω και να μιλήσεις σε σένα, έτσι όπως θα μίλαγες  στον καλύτερο σου φίλο.

Δεν υπάρχει ο χρόνος να πετάξεις όλα αυτά που επιμελώς κρύβεις κάτω από το (#toobusy) χαλί. 

Και πάνω από όλα, δεν αντέχεις την ταμπέλα του αδύναμου.

Αλλά αυτή η αδυναμία σου, είναι η ουσιαστική σου δύναμη.

Πάρε τον χρόνο σου να βιώσεις τα όποια συναισθήματα. 

Είναι μέρος της ζωής και αυτά.

/Πάντα θα αγαπούμε λίγο παραπάνω τους ανθρώπους που ζητούν βοήθεια. Που χρειάζονται χρόνο να σκεφτούν. Που συζητούν αυτά που τους φοβίζουν με εκείνους που εμπιστεύονται.

Που λένε ΟΧΙ όταν ξέρουν μέχρι που φτάνουν οι δυνάμεις τους./

#take_your_time_to_feel

#never_apologise_for_being_human