Γνωρίζω επαγγελματίες οι οποίοι μπαίνουν σπάνια στα e-mails τους.

Γνωρίζω ανθρώπους που ενώ παραγγέλνουν από e-shop μετά αναζητούν εναγωνίως να μιλήσουν με κάποιον.

Να μιλήσουν.

Σε έναν κόσμο που τεχνολογικά αλλάζει βίαια, η προσαρμογή στα νέα δεδομένα δείχνει ευφυΐα και θέληση για εξέλιξη. Παρόλα αυτά επιζητούμε την ανθρώπινη επικοινωνία.

Γιατί η επικοινωνία είναι πολλά περισσότερα από μια λέξη με 11 γράμματα.

Είναι η βαθύτερη ανάγκη να μας ακούσουν.

Μόνο που γύρω μας ακούμε πολλά.

Ο θόρυβος σκεπάζει την ουσία.

Αυτός είναι ο λόγος που μας μιλούν και δεν ακούμε τι μας λένε.

Μας στέλνουν μήνυμα αλλά δεν το διαβάζουμε. Απλά το πιάνει ανεπαίσθητα η ματιά μας.

Την ίδια στιγμή δεχόμαστε καταιγισμό τηλεφωνημάτων και ειδοποιήσεων (messenger, SMS, what's up, Viber, e-mails, pins, tweets) με αποτέλεσμα οι αξίες της διακριτικότητας, της ενσυναίσθησης και της ευγένειας, να κρίνονται πιο αναγκαίες από ποτέ.

Συχνά μετατρέπονται στο απόλυτο κριτήριο αν θα προχωρήσουμε σε συνεργασία ή όχι.

Συζητούσα με φίλη πόσο έχει αγανακτήσει με την απαίτηση πολλών να τους απαντάει αμέσως στο messenger.

Αλλά δεν είναι πάντα εφικτό.

Όταν λαμβάνουμε ένα μήνυμα μπορεί να είμαστε σε online meeting.

Μπορεί να μαγειρεύουμε.

Να καθαρίζουμε κρεμμύδια.(!)

Να είμαστε στο δωμάτιο «που και ο Βασιλιάς πηγαίνει μόνος του».

Να κάνουμε πονηρά πράγματα (όπως εννοεί ο καθείς τα πονηρά).

Πέρα από το αστείο της υπόθεσης η πιεστική απαίτηση των άλλων να εισβάλουν στον χώρο μας (είτε φυσικό, είτε digital) φέρνει ενίοτε τα αντίθετα αποτελέσματα.

Η πανδημία, μας υπενθυμίζει συνεχώς να ρίχνουμε τους ρυθμούς μας.

Ας την ακούσουμε και ας δώσουμε χρόνο ο ένας στον άλλον να σκεφτεί, να αποφασίσει,να επιλέξει, να ζήσει.

Η ζωή είναι πολλά περισσότερα από 3 γράμματα.