Πριν καιρό βρέθηκα σε κάποιο κατάστημα με εσώρουχα. Περίμενα την ιδιοκτήτρια με την οποία είχα ραντεβού να τελειώσει τις δουλειές της όταν μπήκε μέσα ένας κύριος γύρω στα 60. Ήταν συντηρητικά ντυμένος.
Καφέ κοστούμι. Καφέ παπούτσια και ένα άχρωμο μπεζ πουκάμισο που το στόλιζε μια καφέ αδιάφορη γραβάτα.
Απευθύνθηκε στην ιδιοκτήτρια χαμηλόφωνα, με γλυκιά αίσθηση ντροπής καθώς ήδη ήταν και άλλες δύο πελάτισσες στον χώρο και ήταν προφανές πως δεν ένιωθε άνετα.
«Έχουμε επέτειο με την σύζυγο μου...θα ήθελα κάτι...ξέρετε...πιο ιδιαίτερο.»
Η ιδιοκτήτρια όλο προθυμία του έδειξε ένα σετ λευκά εσώρουχα.
Ο κύριος αφού επαίνεσε την φινέτσα των συγκεκριμένων εσωρούχων είπε στην ιδιοκτήτρια: «Δεν με καταλάβατε...Έχω επέτειο...Θέλω κάτι..κάτι.... Ξέρετε...Πιο... ξέρετε.»
Η κα Ελένη του έδειξε ένα σετ όλο γαλλική δαντέλα στο χρώμα του ροζ.
Ο κύριος ένιωσε αμήχανα και έφυγε.
Πολλές φορές γίνεται κριτική σε υπαλλήλους ή στελέχη πως δεν ξέρουν καλά την δουλειά τους.
Αλλά συμβαίνει και σε ιδιόκτητες μικρομεσαίων επιχειρήσεων ειδικά του λιανεμπορίου. Να μην μπορούν να μπούνε στα «θέλω» του πελάτη.
Να κάνουν επιφανειακή εξυπηρέτηση.
Οι αγορές όμως καλύπτουν βαθύτερες, υποσυνείδητες ανάγκες.
Ας μάθουμε να τις αναγνωρίζουμε.
Τα πάντα είναι Συναισθήματα που δεν εκφράζονται πάντα με ευκολία
