Η Β. και ο Λ. πέρασαν μια καταπληκτική νύχτα. Η επόμενη ημέρα τους βρίσκει να σκρολάρουν το newsfeed τους και να συζητούν πάνω σε ενδιαφέροντα πράγματα όπως το ξαφνικό σχόλιο που έκανε η Ε. στην ανάρτηση του Λ.

Τι κρύβει το σχόλιο αυτό; Τι υπάρχει πίσω από τις κινήσεις αυτές;

Γιατί η Ε. σχολιάζει τις αναρτήσεις του Λ. και του βάζει και καρδούλες σε όλες τις φωτογραφίες;  Ξαφνικά ο Λ. θυμάται πόσο είχε ενοχληθεί όταν η Β. ράντιζε με γλυκόλογα τον τοίχο του Π.

Τότε είχε δώσει τόπο στην οργή. Πως τολμάει η Β. να του κάνει τώρα έλεγχο!

Την ίδια στιγμή ο ήλιος έχει μπει στο όμορφο τους δωμάτιο και το λούζει με φως. Δεν ξέρουν πόσο τυχεροί είναι. 

Το newsfeed, τα σχόλια της Ε. και τα φρέσκα νέα που διαβάζουν -χωρίς να είναι πάντα αξιόπιστες οι πηγές που τα αναφέρουν-τους τραβάνε την προσοχή. 

Η μέρα θα περάσει σκρολάροντας και θα χαθεί. Δεν θα επιστρέψει. 

Τηλεφωνώ σε μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία καθώς με ενδιαφέρει να ασφαλίσω το σπίιτι μου. Η συμπαθής κυρία μου λέει όλο χαρά, πως το μόνο που έχω να κάνω είναι να της πω κάποια στοιχεία για το ακίνητο, και η ασφάλεια θα μου σταλεί.

Ρωτάω αν θα μπορούσαμε να κάνουμε ένα ραντεβού στον χώρο μου. Να τον δει. Να τον αξιολογήσει. Να γνωριστούμε. Συνεργάτες θα γίνουμε. Δεν ξέρω, λέω δειλά, έτσι δεν πρέπει;

«Α όχι! λέει τώρα τα κάνουμε όλα γρήγορα και αυτόματα». 

«Και αν εγω δεν θέλω γρήγορα; Αν σας δώσω ψευδή στοιχεία, πως θα είστε σίγουροι;»

«Α, απλό! Αν μας δώσετε ψευδή στοιχεία και συμβεί κάτι στο σπίτι, δεν θα μπορούμε να σας καλύψουμε. Αλλωστε, στείλτε μου τα στοιχεία, και αν κάτι θέλετε να αλλάξετε, μου λέτε κορίτσι μου, (!) να το αλλάξουμε αυτό;».

Το 2009 φίλος που δούλευε σε τράπεζα, μου έλεγε πως στο υποκατάστημα είχαν έναν ορισμό για εκείνους που δεν ήξεραν να κάνουν ηλεκτρονικές συναλλαγές. Τους αποκαλούσαν «γκισάκηδες».

Ανθρώπους που δεν μπορούσαν να αποχωριστούν τον γκισέ.

Που δεν πιάνουν τον ρυθμό που αλλάζει στην κοινωνία αλλά μένουν με πείσμα στο παρελθόν.

Τον ρώτησα να μου τους φωτογραφίσει ηλικιακά. «Είναι μεσήλικες και ηλικιωμένοι» απάντησε. «Τελειωμένη υπόθεση. Γκισάκηδες».

Το υποκατάστημα έκλεισε. Ο φίλος μου, δεν κρίθηκε ικανός να απορροφηθεί σε άλλο.

Ιnstagram αγαπημένου και νέου ηθοποιού τον οποίο ακολουθώ καθώς έχει ένα εξαιρετικό profile.

Κάποιος του απευθύνεται στον ενικό- είναι φανερό όμως πως δεν γνωρίζονται- και απαιτεί να του πάρει συνέντευξη.

Είναι πολύ πιεστικός στον δημόσιο λόγο του, αλλά αδυνατεί να αντιληφθεί αυτό που του απαντάει δημόσια -και στον πληθυντικό- ο νέος ηθοποιός. 

Αν θέλει συνέντευξη ο δημοσιογράφος, θα πρέπει να απευθυνθεί στην υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του τηλεοπτικού σταθμού. 

Αναρωτιέμαι πως ξαφνικά γίναμε όλοι «φίλοι και κολλητοί».

Κάποτε διαλαλούσαμε περίτρανα πως η αληθινή ζωή είναι μόνο εκεί έξω. Εκτός social media. Στην πραγματικότητα η ζωή ήταν παντού.

Εδώ και ένα χρόνο τείνει να είναι μόνο εδώ.

Οι ουσιαστικές επιπτώσεις της πανδημίας στην ψυχική υγεία δεν έχουν ακόμη προσμετρηθεί.

Μέσα από zoom meetings που πολλαπλασιάζονται με υστερικό ρυθμό (λες και γίνεται διαγωνισμός ποσότητας κι όχι ποιότητας) τηλεργασία που έχει σαν αποτέλεσμα παραπάνω ώρες δουλειάς και μόνιμα distractions, σχέσεις του πληκτρολογίου σε απόσταση με τσακωμούς για likes, καρδούλες στο άλλο φύλο, αυτοματοποίηση της καθημερινότητας, και βίαιες αλλαγές που δεν μπορούν όλοι να τις ενσωματώσουν στην ζωή τους.

Η τεχνολογία είναι ευλογία. Δίνει λύσεις. Δίνει ευκαιρίες σε θέματα που πριν καιρό θα ήταν αδιανόητο. Δίνει φωνή σε ανθρώπους που χωρίς αυτήν θα είχαμν μείνει πίσω σε πολλά.

Τα online events όταν έχουν νόημα και ουσία ύπαρξης, είναι υπέροχα. Ανοίγουν πόρτες στο networking και σε συνδέουν με όλον τον πλανήτη.

Η προσαρμοστικότητα δείχνει διάθεση για εξέλιξη.

Και αυτό καλούμεθα να κάνουμε.

Αυτό που δεν είναι απαραίτητο να κάνουμε, είναι «να χαθούμε στην μετάφραση».

Να αποδεικνύουμε συνεχώς πόσο σούπερ παραγωγικοί -ακόμα- είμαστε. 

Να περνάμε το μήνυμα πως η πανδημία δεν μας έχει ακουμπήσει ψυχικά. 

Να καταναλώνουμε χρόνο σε αέναες συζητήσεις για likes και καρδούλες. 

Είναι μια πολύ δύσκολη εποχή. Εχει δυνατότητες πολλές. Και είναι αλήθεια πως κυρίως σε δύσκολες εποχές το μυαλό παίρνει πιο γρήγορες στροφές.

Οι πιο δυναμικές επιχειρήσεις άλλωστε γεννήθηκαν σε κρίσεις.

Την ίδια στιγμή ας μείνουμε κοντά στους ανθρώπους μας επί της ουσίας.

Ας βρούμε γενικά την ουσία.

Ας βρούμε τα δικά μας πατήματα και τις εναλλακτικές.

Ας ζητήσουμε βοήθεια αν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε τις αλλαγές της καθημερινότητας. Οι αλλαγές είναι βίαιες. Και δεν είναι αστείο.

Δεν υπάρχουν γκισάκηδες. Υπάρχουν άνθρωποι με ανασφάλειες.

Τόσο απλά.