Πριν χρόνια είχα μια επιχειρηματική ιδέα στο μυαλό μου. Τριγύριζε μέσα εκεί πολύ καιρό, και παρόλο που φαίνονταν παράτολμη δεν το εγκατέλειπε.

Μια μέρα σηκώθηκα και είπα στον εαυτό μου «ήρθε η ώρα να το ξεκινήσεις».

Αλλά χρειαζόμουν συνεργάτες, συν-οδοιπόρους. Ανθρώπους που θα μπορούσα να εμπιστευτώ και θα μπορούσαν και εκείνοι να εμπιστευτούν εμένα.

Δύσκολο; τρομακτικά.

 Τα «δύσκολα» όμως έχουν την δική τους ομορφιά και γοητεία. (Και το δικό τους ρίσκο και άγχος).

Ξεκίνησα να αναζητώ τους ανθρώπους που θα μπορούσα να μοιραστώ το Οραμα. Αρεσε σε όλους η ιδέα!

Αμέσως έκαναν σχέδια για το πως θα στηθεί, πως θα υλοποιηθεί, πως θα πάρει σάρκα και οστά.

Γρήγορα ο ενθουσιασμός ξεφούσκωνε, αφήνοντας πίσω επιχειρήματα του «γιατί τελικά αυτό θα αποτύχει».

Αρχισα να παρατηρώ καλύτερα τους ανθρώπους που το συζητούσα. Στην αναζήτηση μου είχα ήδη αντιληφθεί το Λάθος.

Δεν αναζητούσα το κατάλληλο είδος συν-οδοιπόρων. Ηταν καθαρά δική μου η κάθε άστοχη επιλογή. Θα έπρεπε να την χρεωθώ.

Στην επικοινωνία έβγαιναν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία επιλεκτικώς αγνοούσα. Τι δεν αγνοοούσα ποτέ; Τον πρώιμο ενθουσιασμό, καθώς αυτός με βόλευε.

Σύντομα κατάλαβα πως δεν είναι όλοι για όλα. Δεν είναι όλα για όλους.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να συμμετέχουν σε κανένα δανεικό όραμα στην πραγματικότητα.

Οσο και αν αυτό στην αρχή τους ενθουσιάζει. Φοβούνται. Δεν θέλουν το ρίσκο. Τους βγάζει εκτός ασφαλών και προσωπικών ορίων.

Και είναι οκ. Εχουν το δικό τους όραμα που περιλαμβάνει μια ζωή τακτοποιημένη, με σταθερά ωράρια, λιγότερες ευθύνες και άγχη για κερδοφορία.

Από την άλλη πλευρά υπάρχουν εκείνοι που αργοπεθαίνουν μέσα σε μια τακτοποιημένη ζωή. Που νιώθουν έξαψη με το παιχνίδι του «επιχειρείν».

Που το να ξενυχτήσουν στο γραφείο τους για ένα ακόμα project που υπόσχεται επιτυχία, τους εξιτάρει περισσότερο από το να γυρίσουν σπίτι σε καθορισμένη ώρα για να χαλαρώσουν.

Και είναι επίσης οκ. 

Μια εταιρεία μπορεί να διοικείται από έναν μέτριο επιχειρηματία, ο οποίος μπορεί κάλλιστα να έχει εξαιρετικούς υπαλλήλους.

Τι έμαθα στην διαδρομή; Πως πρέπει να αναζητώ εκείνους που μοιράζονται την ίδια νοοτροπία με εμένα.

Που όταν θα πέφτω, θα με σηκώνουν για να ξεκινήσουμε από την αρχή.

Που όταν πέφτουν, θα τους θυμίζω τον λόγο που είμαστε Ομάδα.

Που θα αγαπούν όσο εγώ το ρίσκο. Που θα αναζητούν την επαγγελματική επιτυχία πληρώνοντας παράλληλα το Κόστος.

Δεν είναι όλοι τέλειοι επιχειρηματίες. Κάποιοι από αυτούς θα μπορούσαν να είναι οι τέλειοι υπάλληλοι.

Αλλά τους λείπει η αυτογνωσία.

Κάποιοι υπάλληλοι θα μπορούσαν να είναι τέλειοι επιχειρηματίες.

Αλλά τους περισσεύει ο φόβος.

Τώρα γνωρίζω καλύτερα που οφείλω να αναζητώ εκείνους που μαζί θα κάνουμε πράξη το :

«Οι παρέες γράφουν την ιστορία».