Θέλω να μοιραστώ κάτι άσχημο που έχω βιώσει, κάτι που κανείς δεν πρέπει να βιώνει. Όταν με κοιτούσαν μου έλεγαν, πως κάνεις έτσι, που να έχανες και κανέναν. Κι όμως είχα χάσει… την Ειρήνη.
Μαζί με την Ειρήνη έχασα και ανθρώπους που ήταν σημαντικοί για μένα, φίλους, συντρόφους. Αυτό όμως έγινε γιατί άφησα την Ειρήνη πίσω, δεν την σεβάστηκα ούτε άκουσα τα θέλω της παρά έκανα ότι μπορούσα για να την ρίξω.
Όλα κάπου ξεκινάνε, η δική μου ιστορία ξεκίνησε όταν επέτρεψα στον πιο χειριστικό και τοξικό άνθρωπο που έχω γνωρίσει να μπει στην ζωή μου. Τότε δεν το ήξερα, δεν είχα δείγματα.
Αυτός ο άνθρωπος έχει πλέον καταφέρει να ασκήσει πάνω μου κάθε πιθανή μορφή βίας διαλύοντάς μου, με το έτσι θέλω και ανά καιρούς, την ζωή σε πολλά επίπεδα.
Εδώ μπορείτε να πείτε ότι φταίω, «γιατί τον άφησες;», «σου τα έλεγα», «αν ήθελες να τον κόψεις θα τον έκοβες» μου λένε.
Το θέμα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να σου πει κάτι για τις επιλογές σου γιατί κανείς δεν είναι στην θέση σου, κανείς δε ξέρει τι βιώνεις και τι νιώθεις.
Ποτέ κανείς μας δεν θα αποδεχθεί τόσο εύκολα ότι έχει πέσει θύμα οποιασδήποτε κακοποίησης, αυτό που θα σκεφτούμε είναι «αποκλείεται να συμβεί σε μένα» και κατά κάποιον τρόπο πασχίζουμε να μη βγάλουμε τους εαυτούς μας χαζούς ενώ πέφτουμε πιο βαθιά στον λάκκο που οι ίδιοι σκάβουμε για μας.
Και μετά είναι απλά πολύ αργά.
Πολύ αργά για να μετανιώσεις, να παραδεχθείς πόσο μάλλον για να ξεφύγεις από την τοξικότητα που εσύ σου επέβαλες.
Έτσι, μετά από επανειλημμένη ψυχολογική κακοποίηση (απειλές, έλεγχο δραστηριοτήτων, ταπείνωση, εκβιασμούς, ψυχολογικό πόλεμο, χειραγώγηση) υποφέροντας από ενοχές αρνούμενη τον τρόμο που ένιωθα μέσα μου και πιστεύοντας ότι κανείς δεν θα μπορούσε να με βοηθήσει να βγω από αυτή την κατάσταση πάρα μόνο ο εαυτός μου κατέληξα ακόμη πιο παγιδευμένη στην φυλακή του μυαλού μου κοροϊδεύοντας πρώτα από όλα εμένα λέγοντας ότι όλα είναι υπό τον έλεγχό μου.
Δεν υπάρχει χειρότερος φόβος από αυτόν της έλλειψης ελέγχου. Τουλάχιστον για μένα.
Φιλική συμβουλή, δεν είμαστε μόνοι μας, αναζητήστε βοήθεια, μιλήστε, συζητήστε. Ίσως τα πράγματα για μένα να ήταν πολύ πιο διαφορετικά αν το είχα κάνει.
Πλέον έχω πέσει θύμα ξυλοδαρμού, σεξουαλικής παρενόχλησης, ηλεκτρονικής απάτης και προσβολής προσωπικότητας. Θα μπορούσα να επεκταθώ σε κάθε ένα διαφορετικά αλλά δεν θέλω να εστιάσω εκεί.
Θέλω να εστιάσω στο εξής. Κάθε επιλογή που έκανα ήταν λάθος και ακόμα και τώρα με κάπως πιο ήρεμο μυαλό πασχίζω να μη πάρω όλες τις ευθύνες πάνω μου. Στο τέλος της μέρας όμως είμαστε οι επιλογές μας και κρινόμαστε γι αυτές.
Πράγμα που μου κάνει αδύνατο να αποδεχθώ ότι δεν έφταιγα για τις πράξεις ενός άλλου ειδικά όταν υπάρχουν άτομα που λένε «και λίγα της έκανε» σε μια διαφορετική, όχι δική μου, εκδοχή της ίδιας ιστορίας.
Θέλω να εστιάσω σε αυτό. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΛΑ όταν ασκεί την οποιαδήποτε βία σε κάποιον άλλο. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου αφαιρέσει τα δικαιώματά σου.
Πάντα υπάρχει η πόρτα της εξόδου, μη την αγνοείς. Δεν μπορείς να προκαλέσεις την κακοποίηση σου. Η βία αποτελεί ποινικό αδίκημα το οποίο μπορεί να οδηγήσει και στην φυλακή.
Υπάρχουν ωστόσο τις περισσότερες φορές καμπανάκια τα οποία εγώ αγνόησα.
Συνήθως η βία προέρχεται από άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, που κατηγορούν άλλους για τις πράξεις τους, ζηλεύουν παθολογικά, παρουσιάζουν διπλή προσωπικότητα, χρησιμοποιούν την ερωτική επαφή σαν πράξη επιθετικότητας ώστε να τονωθούν, άτομα που δεν θεωρούν ότι η βίαιη συμπεριφορά τους μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις, άτομα που δείχνουν έλλειψη σεβασμού σε σένα, στην οικογένειά τους και στον ανθρώπινο παράγοντα γενικότερα.
Αν σου συμβεί κάτι αντίστοιχο μη το αγνοήσεις, μη το πάρεις σαν μεμονωμένο περιστατικό, μη φοβηθείς, μη ντραπείς.
Αντέδρασε. Φύγε αλλά αν είναι ήδη αργά όπως ήταν για μένα μη τα βάλεις με τον εαυτό σου, υπάρχουν κρατικοί και ιδιωτικοί φορείς που μπορείς να απευθυνθείς.
Μη κάτσεις να το σκεφτείς, μη λυπηθείς, κάνε κάθε απαραίτητη διαδικασία για να ξανανιώσεις ασφαλής.
Πίστεψέ με, είναι άσχημο να μη νιώθεις ασφαλής, να μη μπορείς να κινηθείς ελεύθερα, να μη μπορείς να κοιμηθείς, να μη μπορείς να φας, να είσαι μονίμως αγχωμένη, να μη μπορείς να αντιδράσεις και να ψάχνεις από κάπου να κρατηθείς γιατί νιώθεις αβοήθητη.
Ας αλλάξουμε πια αυτή την κουλτούρα που κάπως εκλογικεύει την άσκηση βίας σαν μέσο απόδοσης δικαιοσύνης και επιβολής ελέγχου.
(Ευχαριστούμε Ειρήνη.)
