Η Δήμητρα έχει μια δουλειά «στρωμένη» από τους γονείς της. Εκείνοι βρήκαν μια «δουλειά στρωμένη» από τους δικούς τους γονείς.
Ενα επάγγελμα με αντικείμενο την παραγωγή και την εμπορία ελαιόλαδου. Μέσα στις δεκαετίες, με πολλή δουλειά, με επιμονή και σοβαρότητα, το συγκεκριμένο brand μπόρεσε να σταθεί επάξια ανάμεσα σε άλλα, παρόμοια προϊοντα.
Η Δήμητρα άκουγε από μικρή, πως δεν χρειάζεται να ανησυχεί ιδιαίτερα για το μέλλον της. Αλλοι είχαν ήδη φροντίσει για αυτό.
Ο συγκεκριμένος επαγγελματικός κλάδος έχει συνεχείς δυνατότητες εξέλιξης. Οπως και τα περισσότερα άλλωστε επαγγέλματα.
Εκτός την ελαιοπαραγωγή, η Δήμητρα θα μπορούσε να ασχοληθεί για παράδειγμα με την συμβουλευτική ελαιοποίησης ή την γευσιγνωσία.
Θα μπορούσε να λαμβάνει μέρος σε διεθνείς εκθέσεις, να ξεκινήσει συνέργειες, να καινοτομήσει, να αφήσει το δικό της στίγμα.
Αλλά η Δήμητρα επιθυμεί να σπουδάσει πάνω στην αειφορία και το περιβάλλον, και να διοχετεύσει τις γνώσεις αυτές σε διεθνή projects που αφορούν την κλιματική αλλαγή.
Η οικογένεια της, πιστεύει πως επιτρέποντας της να σώσει τον κόσμο «θα μείνει στην ψάθα». Θα χάσει το καλό της «όνομα», όνομα που χτίστηκε αργά και σταθερά.
Ουδείς κατανοεί το γιατί δεν εκτιμάει την «ήδη στρωμένη» δουλειά, που θεωρητικά έχει ένα κάποιο «κύρος».
Την Δήμητρα δεν την ενδιαφέρει να εξελίξει μια επιχείρηση που ξεκίνησαν οι παππούδες και συνέχισαν με μόχθο οι δικοί της γονείς.
Δεν την ενδιαφέρει να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων, Οικονομικά, Management. Είναι ευγνώμων για την τύχη να έχει γεννηθεί σε ένα ασφαλές -οικονομικά περιβάλλον- που της έδωσε -και της δίνει επιλογές.
Μόνο που αυτό που την απασχολεί περισσότερο, είναι το περιβάλλον του πλανήτη. Οχι το οικογενειακό της.
Ζητήματα όπως η καταστροφή των δασών, η έντονη αστικοποίηση, η βιωσιμότητα, η καταστροφή των οικοσυστημάτων, είναι αυτά που κάνουν να νιώθει πως έχει την δύναμη να αλλάξει πολλά.
Να κάνει κάτι πιο ουσιαστικό από το να κλείσει, για παράδειγμα, μια δυνατή συμφωνία με μεγάλη αλυσίδα delicatessen για την διανομή του brand.
Θέλει να εργαστεί στην Αφρική.
Να γνωρίσει άλλες φυλές, διαφορετικούς πολιτισμούς, να ανοίξει τα φτερά της, να μυηθεί σε άλλες κουλτούρες, και να βοηθήσει έμπρακτα μέσα από τις σπουδές και τις δράσεις της.
Να συνδεθεί με στελέχη μη κερδοσκοπικών οργανισμών, να συμμετάσχει σε συνέδρια πάνω στο περιβάλλον, να αφήσει εκεί το στίγμα της.
Μέσα της όμως νιώθει ενοχές. Ξέρει από πρώτο χέρι τους κόπους των δικών της ανθρώπων για κερδοφορία και ανάπτυξη.
Ξέρει πως «όλα έγιναν για να τα βρει έτοιμα».
Και έχει μία επιλογή: ή θα νιώθει για πάντα ενοχές που δεν συνέχισε την οικογενειακή επιχείρηση, ή θα νιώθει πίκρα που δεν συνέχισε τον επαγγελματικό δρόμο που εκείνη επιθυμούσε.
Στο τέλος επέλεξε να ευχαριστήσει τους δικούς της. Να τους δει να είναι ευτυχισμένοι γιατί εκείνη -σαν τρίτη γενιά- θα πάει την επιχείρηση ένα βήμα πιο πέρα.
Είναι νέα, έχει φρέσκες ιδέες, και πιστεύει πως αργότερα, θα έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με το όνειρο της.
Πολλές φορές η αγάπη των δικών μας ανθρώπων, δεν μας βάζει φτερά στα πόδια, αλλά αλυσίδες ασφαλείας.
Και αν η ασφάλεια είναι το ζητούμενο, αυτό δεν είναι κακό.
Αν η κάθε πρόκληση, μας βγάζει εκτός αρχικών στόχων, ίσως ούτε αυτό είναι κακό.
Φτάνει η κάθε επιλογή, να είναι συνειδητά δική μας.
