Η Κ. όταν τελείωσε το Γυμνάσιο είπε στον μπαμπά της πως δεν επιθυμούσε να πάει Λύκειο. Ήταν μέτρια μαθήτρια και ένιωθε πως δεν είχε νόημα να συνεχίσει το σχολείο.

Εκείνος επέμενε να την γράψει σε σχολή κομμωτικής για να έχει αύριο μια δουλειά στα χέρια της.
Όταν την πρωτογνώρισα στο κομμωτήριο που δούλευε ήταν υπέρβαρη. Το έβαλε στόχο και έχασε 40 κιλά. Παράλληλα μάζευε χρήματα και αγόρασε ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο για να μετακινείται.
Είχε αρχίσει να αλλάζει. Μέσα-έξω.
Ήταν από τις δυνατές υπάλληλους στο μαγαζί, οι πελάτισσες την λάτρευαν αλλά κάτι την έτρωγε. Στα 35 της αποφάσισε να ξαναγυρίσει στα θρανία και να αποφοιτήσει από το Εσπερινό Λύκειο.
3 χρόνια καθημερινά μάθημα από τις 7 ως τις 10.30 το βράδυ. Πρωί πιστολάκι και ορθοστασία, το βράδυ σπουδές.
Σήμερα μου ανακοίνωσε όλο περηφάνια πως μπήκε στο Πανεπιστήμιο. Επέλεξε βιομηχανικό σχεδιασμό και
ετοιμάζεται να κάνει ιδιαίτερα για να μάθει και αγγλικά.
Η Κ. είναι 38 ετών.

Όταν την ρώτησα που βρήκε την δύναμη να πηγαίνει νυχτερινό επί 3 χρόνια μετά τη δουλειά, μου απάντησε πως θαύμαζε πάντα τους ανθρώπους που μορφώνονται και εξελίσσονται, αλλά μικρή δεν ήταν σίγουρη πως της άξιζε να προχωρήσει.
Δεν πίστευε στον εαυτό της.
Κουράστηκε πολύ αυτά τα 3 χρόνια, όμως ήξερε πως η κούραση είναι προσωρινή.
Τα οφέλη, μόνιμα.
Την δουλειά της την αγαπάει.
Απλά ένιωσε πως είχε έρθει η ώρα να πάει παρακάτω.
Σήμερα έλαμπε ολόκληρη.
Μου εξομολογήθηκε πως σκοπεύει να ξεκινήσει και ισπανικά για να μπορεί μια μέρα να ταξιδέψει στην Ισπανία (που χρόνια ονειρεύεται) και να μιλά την γλώσσα.
Υπάρχουν πολλά μικρά, προσωπικά και ουσιαστικά success stories γύρω μας.
Δεν μπαίνουν σε περιοδικά, δεν δίνουν ομιλίες για το πώς άλλαξαν την ζωή τους.
Προχωρούν βήμα βήμα. Αθόρυβα. Επενδύουν στο να γίνονται όλο και καλύτεροι εμπνέοντας όλους εμάς.
Αυτή είναι η δύναμη τους.
(Και ας μην το ξέρουν.)