Επαγγελματικό ταξίδι σε πόλη της Στερεάς Ελλάδας. Αναζητώ ένα εστιατόριο να φάω. Μου συστήνουν κάποιο μαγαζί λέγοντας πως είναι εκπληκτικό.

Πηγαίνω εκεί στις 12.20. Ρωτάω αν είναι ανοικτά. Ο σερβιτόρος μου λέει πως δυστυχώς ανοίγουν στις 12.30 για παραγγελία.

Στέκομαι και περιμένω να μου πει να καθήσω σε κάποιο τραπέζι, και να με κεράσει (ίσως) ένα ποτήρι νερό πριν πάει 12.30 για να μπορώ να παραγγείλω.
Φεύγω. Στο δρόμο βρίσκω ένα άλλο εστιατόριο. Ρωτάω αν είναι ανοιχτά. Μια κυρία με καλωσορίζει.

Μου προτείνει φαγητά, είναι όλο χαμόγελο, κάνει χιούμορ, με εξυπηρετεί γρήγορα (αν και αυτό ουδόλως με απασχολούσε την δεδομένη στιγμή) και στο τέλος μου φέρνει γλυκό.
Ζήτω να μάθω αν το μαγαζί είναι δικό της. Απαντάει πως είναι απλά υπάλληλος και πως της αρέσει πολύ η δουλειά της: «Σκέφτομαι, λέει, πως όταν εγώ η ίδια πηγαίνω για φαγητό, έτσι θέλω να με αντιμετωπίζουν, σαν καλεσμένη στο σπίτι τους.»
Δεν ξέρω αν κάποια πράγματα μαθαίνονται.
Δεν ξέρω αν κάποιοι άνθρωποι έχουν έμφυτες κάποιες δεξιότητες.
Αυτό που σίγουρα ξέρω, είναι πως επαγγελματίας δεν είναι μόνο ένας που επιχειρεί και έχει υπαλλήλους στην εταιρεία του.

Αλλά και εκείνος που κάνει άψογα την δουλειά που του έχουν αναθέσει.
Χρειαζόμαστε περισσότερους παρόμοιους «επαγγελματίες».
Χρειαζόμαστε περισσότερους ανθρώπους να αγαπούν αυτό που κάνουν.