Πέρασαν μπροστά μου με μια διάθεση περιπετειώδη. Αρχισαν να απομακρύνονται από την ακτή μέχρι που έφτασαν σε κάτι βράχια.

Η μικρή έδεσε υποτυπωδώς το κανό, και κατέβηκε με τον μικρό της αδελφό, αναζητώντας (ίσως) να δούνε ψάρια, αστερίες και αχινούς.

Μετά από λίγο ο μικρός πανικοβλήθηκε και άρχισε να φωνάζει τον μπαμπά του. Κατάλαβα πως δεν μπορούσαν να λύσουν το κανό και να φύγουν, αίσθηση που τρόμαξε τον μικρό λόγω βάθους της θάλασσας.
Η μαμά τους άρχισε να τους μαλώνει από την παραλία, είναι σίγουρο πως τα παιδιά δεν την άκουγαν.

Ο μπαμπάς έτρεξε και βάζοντας τα παιδιά στο κανό, τα οδήγησε στη στεριά.

Στο πλοίο μητέρα κάθεται πίσω μου με δύο παιδιά, ηλικίας περίπου 9 και 11 χρόνων. Την ρωτούν διάφορα, δύο ώρες την ρωτούν πολλά, εκείνη είναι εκνευρισμένη, είναι κουρασμένη, θέλουν να αγοράσουν τρόφιμα από το bar του πλοίου, εκείνη δεν έχει τόσα χρήματα πάνω της, συμβιβάζονται με το κρουασάν των 2,20 ευρώ, την αφήνουν, γυρνούν όλο το πλοίο.

Ξαφνικά συνειδητοποιώ πως θα μπορούσαν να πάνε στο κατάστρωμα. Είναι νύχτα, έχει μποφόρ στο Κάβο Ντόρο, θα μπορούσαν να γλιστρήσουν, δεν τα ψάχνει, έρχονται μετά με τα κρουασάν στα χέρια.

Πόσο θέλει το κακό να γίνει; Ελάχιστα.

Ακόμα θυμάμαι την ιστορία μιας κοπέλας που έπαιζε με το παιδί της στο μπαλκόνι, χτύπησε το τηλέφωνο, και πήγε μηχανικά μέσα να απαντήσει.

Το παιδάκι παίζοντας ανέβηκε στα κάγκελα και έπεσε στο κενό. Τι μπορεί να συμβεί λες σε λίγα δευτερόλεπτα; Τα πάντα.

Πόσο ικανοί είμαστε να προσέχουμε συνεχώς ένα παιδί; Δεν γνωρίζω.

Δεν έχω παιδί και δεν έχω άποψη.

Το κλισέ όμως «όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος»... μόνο κλισέ δεν είναι.
#Dontjudge