Πριν καιρό με ρώτησε γνωστή μου, πως πέρασα κατά την διάρκεια του lockdown. Είπα με πάσα ειλικρίνεια «απαίσια». Θυμάμαι να βγαίνω στις 2 Απριλίου έξω να πάρω λίγο αέρα, γιατί είχα γενέθλια.

Η Λεωφόρος Συγγρού ήταν τρομακτικά άδεια εκείνο το πρωινό. Έμοιαζε με σκηνικό θανάτου. Ξαφνικά θα έδινα τα πάντα για να με ενοχλήσει η φασαρία που μόνιμα απεχθάνομαι.

Η γνωστή μου, είπε πως σε αντίθεση με εμένα, εκείνη πέρασε μια χαρά. Βρήκε χρόνο να έρθει κοντά με τον εαυτό της, να διαβάσει, να χαλαρώσει, και να μάθει να μαγειρεύει νέες συνταγές.

Δεν καταλάβαινε επίσης γιατί δεν μπορούσαν όλοι να το δούνε σαν μια super ευκαιρία για relax.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως συνεχίζουμε να βλέπουμε τα πράγματα, όπως είναι η δική μας πραγματικότητα.

Δεν μπαίνουμε στα παπούτσια του άλλου. Έχουμε άρνηση να τον ακούσουμε. Έχουμε άρνηση να δούμε πως η δική μας συμπεριφορά μπορεί να αποβεί ενίοτε μοιραία για κάποιον.

Είτε δεν θέλουμε να φορέσουμε μάσκα, είτε κάνουμε επικίνδυνη προσπέραση, είτε βάζουμε το παιδί μας στο μπροστινό κάθισμα χωρίς ζώνη, όλες οι συμπεριφορές είναι mindset τύπου «αυτά συμβαίνουν στους άλλους, σε μένα ποτέ».

Δεν μας ενδιαφέρει η μείωση του τζίρου σε επιχειρήσεις. Η ανεργία. Τα περιστατικά κακοποίησης σε ενδεχόμενο lockdown.

Η κατάθλιψη που ανέβηκε κατακόρυφα αυτούς τους μήνες.

Τα τόσα κρουσματα δεν είναι αστείο.

Δεν είναι πλέον αστείο. Ούτε έχει νόημα να προσπαθείς να πείσεις τον διπλανό σου να τηρεί τα μέτρα.

Απλά κοιτάς να σώσεις τον εαυτό σου και όσους αγαπάς.
#staysafe