Βάλθηκα τα τελευταία χρόνια να γνωρίσω τα μικρά νησιά μας με τα περίεργα ονόματα.

Το Μεγανήσι με χαλάρωσε, η Αμοργός με μάγεψε, η Κύθνος με εντυπωσίασε, και με τη Σίκινο έπαθα έρωτα. Η Ελλάδα γεμάτη με μικρά νησιά που αξίζει να τα γνωρίσεις.

Παρότι θεωρώ τον εαυτό μου παιδί των κοσμοπολίτικων νησιών, της Μυκόνου και της Σαντορίνης, όπου πραγματικά εχω περάσει καταπληκτικά, αν δεν έχεις κάνει διακοπές στην άγονη γραμμή δεν ξέρεις τι πάει να πει ξεκούραση.

Σίκινος, my little paradise. Το νησί αποκάλυψη.

Το νησί με το περίεργο όνομα, με τους δυο οικισμούς, τα Αλοπρόνοια στο λιμάνι και τη Χώρα, που στην μια πλευρά ειναι το κάστρο και στην άλλη το χωριό, με τις λίγες αλλά μαγευτικές παραλίες, όπου σε κάποιες πας οδικώς ή ακολουθώντας κάποιο από τα υπέροχα μονοπάτια και σε κάποιες πας με την βάρκα του Δημήτρη.

Φιλόξενοι οι ντόπιοι, σου λένε καλημέρα απο την πρώτη στιγμή που σε βλέπουν χωρίς κάν να σε γνωρίζουν. Ανοίγουν τα σπίτια τους για να μπείς, έτσι απλα. Σπίτια μικρά, ζεστά, και κάποια εικαστικά παλάτια που τα χάνεις κυριολεκτικά, με γούστοζικες μικρές εσωτερικές αυλές λόγω του αέρα. Η χώρα που βλέπεις όλο το Αιγαίο, απο την μια μεριά την Ίο και τη Σαντορίνη και κάπου μακριά στο ορίζοντα την Ανάφη (αυτή ήταν η θέα που είχα απο το βεραντάκι μου), και απο την άλλη Φολέγανδρο, Μήλο, Κίμωλο, Σίφνο, Σέριφο, και λίγο πιο μακριά τη Νάξο. Εικόνες που σου κόβουν την ανάσα από την ομορφιά.

Το νησί που διάλεξε ο Οδυσσέας Ελύτης για να φτιάξουν ενα μικρό ξωκλήσι, τη Παντοχάρα, με θέα το Αιγαίο, κάτω απο μοναστήρι της χώρας. Στις 22 Αυγούστου γιόρταζε, και μετά την παράκληση οι γυναίκες του χωριού κερνούσαν μελέτινια, άρτο και γλυκό κρασί συνοδεία απαγγελίας από ποιήματα του Ελύτη. Η θέα ήταν απλά μαγικη, και το όλο σκηνικό ήταν σαν παραμύθι. Να αγναντεύεις στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου ακούγοντας ποίηση Ελυτη, την ώρα που δύει ο ήλιος. Μένεις χωρίς λόγια ....αυτο το ζείς μια φορά και δύσκολα βρίσκεις λέξεις για να το περιγράψεις. Νιώθω ευλογημένη.

Οι αποστάσεις του νησιού μικρές, τα μαγαζιά ελάχιστα. Όλο το νησί γίνεται κάθε βράδι σχεδόν μια παρέα. Στο Ανέμελο τα ρακόμελα και οι πορτοκαλόπιτες πάνε και έρχονται, γέλια ακούγονται απο παντού. 'Όλοι χαλαροί καθώς τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει αυτή την ξέγνοιασια. Ούτε το μελτεμάκι του Αιγαίου ούτε μια μέλισσα τον Αύγουστο... ουπς αυτό πόνεσε λίγο. Μην παραλείψετε να πάρετε ντόπιο μέλι – εξαιρετικό.

Στο "Οινοποιείο”, απλά.... μένεις άφωνος μπροστά στη θέα ακούγοντας Μ. Χατζηδακη την ώρα που δύει ο ήλιος κάπου πίσω απο τη Μήλο. Τόση ομορφιά που σε καταλαμβάνει μια γλυκιά ανατριχίλα, καθώς απολαμβάνεις -λίγο- εξαιρετικό κρασί "Εν λευκώ", ¨Εν θερμώ" ή κόκκινο “Λιοσάτο”, -λίγο- θάλασσα -οι Κυκλάδες στα πόδια σου - και- τ´αγόρι σου εννοείται. Άάα και το δείπνο, ένα απο τα ωραιότερα της ζωής μου.

Ένα νησί που για να περάσεις καλά πρέπει να τα έχεις καλα πρώτα απο όλα με τον εαυτό σου. Δεν υπάρχουν ιλουστρασιόν περιτυλίγματα εδώ. Το κορμί στην παραλία γίνεται ενα με την άμμο και τα βράχια, καθώς τα αρμυρίκια σου παρέχουν την καλύτερη ομπρέλα ever. Σε κάποια είσαι σχεδόν μόνος σου και απολαμβάνεις... τη θαλασσα, τον ήλιο και την παρέα σου όπως είναι χωρίς πολλά μπλιμπλίκια . Πρέπει να τα πηγαίνεις καλά με την παρέα σου διότι δεν μπορείς να απασχοληθείς με πολλά πράγματα : είπαμε πέντε έξι μαγαζιά, παραλίες και αυτά. Τέλος, δεν υπάρχει χώρος για φω μπιζού και μακιγιάζ, δεν χρειάζεται να βάλεις τα καλα σου, ντύσου πρόχειρα και βγάλε το κραγιόν σου. Απλά, λιτά, απέριτα. Για μένα αυτό ειναι ξεκούραση για το μυαλό και το κορμί, δεν χρειάζονται πολλά.... όπως όταν όλα τα λες με ένα βλέμμα, έτσι και εδώ.

Το λυπηρό είναι ότι η άγονη γραμμή μπορεί για μας να είναι μαγεία όταν θες να ξεφύγεις απο το τέρας που λέγεται πρωτεύουσα, αλλά για τους ντόπιους δεν είναι έτσι. Εννέα συνολικά τα παιδιά στα σχολείο, ερημώνει το νησί το χειμώνα. 250 όλοι κι όλοι νοματαίοι στο νησί. Το έβλεπες τις δυο τελευταίες μέρες του Αυγούστου στα ματιά τους, το αφουγραζόσουν στον αέρα. Απο του χρόνου πάλι, καθώς όλα ερημώνουν σιγά σιγά. Εδώ και αν πρέπει να τα πηγαίνεις καλά με τον εαυτό σου και τον σύντροφο σου. Θέλει δύναμη.

Γέμισα μπαταρίες, ξεκουράστηκα, χόρτασα ήλιο, θάλασσα, πολλές οι εμπειρίες και αρκετοί οι νέοι φίλοι. Περάσαμε καλά, στα γαλαζοπράσινα νερα, κάτω απο τα αλμυρίκια, πίνοντας ρακόμελα, ή τα κρασιά μας στο οινοποιείο, Οι Σικινιώτες φιλόξενοι, χαλαροί, χαμογελαστοί, καλόκαρδοι.

Πλέον ένας αγαπημένος προορισμός. Εις το επανιδείν λοιπόν.

Φωτεινή