Η Δ. στέλεχος σε κεντρική τράπεζα ζητάει να περιμένω ένα τέταρτο για να με εξυπηρετήσει καθώς «πνίγεται».

Ξαφνικά σηκώνεται και φωνάζει σε πελάτες που προσπαθούν να μπούνε, λέγοντας πως δεν επιτρέπεται να υπάρχουν πολλά άτομα στον χώρο.

Επαναλαμβάνει την φράση «δεν έχει πολύ αέρα εδώ μέσα για τόσους ανθρώπους».

Συνειδητοποιώ πως η φράση «δεν έχει πολύ αέρα» εκφράζει αυτό που η ίδια νιώθει. Δεν είναι η πρώτη φορά που φωνάζει.

Είναι μια μορφωμένη κοπέλα, εμφανίσιμη, αλλά ανίκανη να διαχειριστεί τις πολλές εκκρεμότητες της υψηλής θέσης της.

Στο τέλος με ευχαριστεί που σεβάστηκα την πίεση της και την περίμενα. Φεύγοντας της ευχήθηκα «καλό Σαββατοκύριακο».

«Το έχω ήδη ξεχάσει», μου απαντά με θλιμμένο κυνισμό.

Η Γ. ήταν πολύ καλή μαθήτρια. Πέρασε σε ΤΕΙ πριν χρόνια με υψηλή βαθμολογία.

Έκπληκτη έμαθα πως πήγε ένα χρόνο αλλά δεν συνέχισε, γεγονός που έφερε αναστάτωση στην οικογένεια της, η οποία είχε άλλα σχέδια για εκείνη.

Η Γ. όμως ήθελε να ανοίξει κομμωτήριο. Να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια πολύ μικρή.

Σήμερα έχει τρία παιδιά, δύο κομμωτήρια, και βαδίζει τον δικό της δρόμο. Αυτόν που επέλεξε.

Οι υψηλές θέσεις είναι ελκυστικές. Έχουν κύρος. Κοινωνική αποδοχή. Αλλά δεν είναι όλα για όλους.

Και είναι οκ. Πολλές φορές ξέρουμε τις απαντήσεις.
Γνωρίζουμε τον δρόμο που πρέπει να πάρουμε αλλά μας κουράζουν τα εμπόδια στην διαδρομή, οι λάθος συνταξιδιώτες, και οι πολλές στάσεις που πρέπει να κάνουμε.

Και έτσι χάνουμε τον στόχο που θα μας κάνει να σηκωνόμαστε με κέφι το πρωί.

Αν μας οφείλουμε κάτι, αυτό είναι να είμαστε αφοσιωμένοι στον στόχο.

Γιατί πρόκειται για την ζωή μας. Το χαμόγελο που ντύνει το πρόσωπο μας κάθε πρωί.

Το χαμόγελο που μας κάνει να πέφτουμε με ηρεμία για ύπνο ξέροντας πως όση κούραση και αν νιώθουμε, κάνουμε αυτό που πρέπει.

Δε θα συμφωνήσουν όλοι με τις επιλογές μας. Και αυτό είναι αδιάφορο.

Το τίμημα που πληρώνουμε για να κάνουμε κάτι που δεν μας κάνει να χαμογελάμε, είναι μεγάλο.

Ζωή. Όχι Επιβίωση.