Αν εξαιρέσουμε τους τεράστιους οργανισμούς με τους πολλούς ορόφους, το πολυάριθμο προσωπικό και τα εκατοντάδες τμήματα, υπάρχουν και οι μικρότερες εταιρείες.

Με λίγα άτομα και συγκεκριμένους ρόλους.

Που ο καθένας ξεκινά να δουλεύει πάνω σε κάτι που του έχει ανατεθεί και πρέπει να το φέρει εις πέρας.

Που λογοδοτεί για την εξέλιξη της δουλειάς του. Το να μένεις συγκεντρωμένος είναι αρετή στο κομμάτι της εργασίας.

Είναι όμως αυτό αρκετό;

Συχνά αστειευόμενη, παρομοιάζω μια μικρή ή μεσαία επιχείρηση με μια μεγάλη οικογένεια.

Υπάρχει ο μπαμπάς, η μαμά, τα παιδιά, οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Υπάρχουν και οι πιο απομακρυσμένοι συγγενείς.

Αλλά ότι συμβαίνει σε ένα σπίτι, λογικά τους αφορά ΟΛΟΥΣ.

Αν δεν τους αφορά, αν δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, αν τους αφήνουν αδιάφορους οι όποιοι κοινοί στόχοι της οικογένειας, τότε υπάρχει δυσλειτουργία.

Αν δεν υπάρχει επικοινωνία, ανάγκη για δέσιμο, για κοινές αναμνήσεις, τότε δεν υπάρχει αγάπη επί της ουσίας. Υπάρχει μια κοινή στέγη. Υπάρχει ένα κοινό τραπέζι για τις ανάγκες της σίτισης. Αλλά μέχρι εκεί.

Η επιχείρηση έχει και αυτή ανάγκη το δέσιμο.

Την επικοινωνία.

Τις κοινές αναμνήσεις.

Πως δημιουργούνται όλα αυτά;

Με το να υπάρχει σαν στόχος στην εκάστοτε στρατηγική μιας εταιρείας.

Με το να γίνεται γνωστό το όραμα, οι κοινές προσπάθειες.

Με το να ξέρουν ΟΛΟΙ τι συμβαίνει στην επιχείρηση αυτή. Που θέλει να φτάσει.

Τα επόμενα βήματα της.

Φυσικά και πρέπει να υφίσταται διανομή αρμοδιοτήτων.

Φυσικά και πρέπει να υπάρχει αφοσίωση σε κάθε project.

Αλλά αν δεν δοθεί στους εργαζόμενους η ελευθερία του να μπορούν να έχουν άποψη για όλα τα τμήματα, για όλα τα πλάνα, και να δώσουν -ίσως- και την δική τους λύση σε κάτι που θα ωφελούσε το εταιρικό σύνολο, τότε οδηγούμαστε σε ένα mindset δημοσίου οργανισμού που το κάθε κομμάτι είναι αποκομμένο από τα υπόλοιπα.

Ευθύνονται οι εργαζόμενοι; Σαφώς όχι.

Η φιλοσοφία κάθε εταιρείας, ανήκει σε εκείνους που την δημιούργησαν εξ αρχής.

Στο δικό τους χέρι είναι να δώσουν παραπάνω ελευθερία στους ανθρώπους τους, κάνοντας τους μέρος της επιχείρησης, κομμάτι της.

Κάνοντας τους μέλη μιας οικογένειας, καλά δεμένης, και αφοσιωμένης σε ένα κοινό σκοπό.

Αν δεν επιτύχουμε αυτό, θα μείνουμε με μια gossip επικοινωνία που θα αναλώνεται στα πηγαδάκια εν ώρα διαλλείματος, στο συνεχές κοίταγμα του ρολογιού για το σχόλασμα, και την αδιαφορία του ενδο-εταιρικού συνόλου.

Την επόμενη φορά που θα ρωτήσουμε κάποιον υπάλληλο μας για κάτι, και μας απαντήσει «δεν ξέρω, δεν είναι δική μου δουλειά», να θυμόμαστε πως το λάθος είναι δικό μας.

Μια επιχείρηση. Μια ομάδα. Μια οικογένεια.

Με κοινό παρονομαστή την κερδοφορία για όλους.

Την εξέλιξη για όλους.

Την αγάπη.