Μια μέρα, σε μια βόλτα που κάναμε με τον Κόπολας (τον μικρό μαύρο Ανδριώτη σκυλάκο μου), ένιωσα να τραβάει απότομα το λουρί με το οποίο τον κρατούσα κοντά μου. Διαπίστωσα ότι κυνηγούσε έναν σκαντζόχοιρο για να παίξει μαζί του. Τότε μια ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό μου, η οποία στην αρχή δεν ήταν καθόλου ξεκάθαρη. Άρχισα να σκέφτομαι μια ιστορία που θα μπορούσε να γίνει παραμύθι. Ήθελα να γράψω και να σχεδιάσω ένα παραμύθι από πιο παλιά. Αλλά καμιά ιδέα που είχα μέχρι τότε δεν ήταν αρκετά δυνατή ή αρκετά ενδιαφέρουσα. Ένιωσα ότι βρήκα επιτέλους τι ήθελα να κάνω.

Πάντα αγαπούσα τα παραμύθια, όπως και οποιαδήποτε μορφή διήγησης. Έπαιρνα πολύ συχνά παραμύθια για τα 5 ανίψια μου. Ξεκίνησα σιγά σιγά να κάνω και εγώ τη δική μου συλλογή. Αλλά αυτό που ένιωθα ότι έλειπε ήταν ένα πραγματικά Ελληνικό παραμύθι. Να περιέχει εικονογράφηση του Ελληνικού τοπίου και να στηρίζεται σε μια ιστορία που να είναι βγαλμένη από την Ελληνική πραγματικότητα. Έχοντας την τύχη να μένω στην Άνδρο είχα πάρα πολλά τοπία να εμπνευστώ. Μάλιστα είναι τόσα πολλά αυτά που θα ήθελα να συμπεριλάβω που δε χωρούσαν σε αυτό μόνο το παραμύθι. Γι΄αυτό δημιουργήθηκαν και οι χαμένες σελίδες (οι οποίες στο μέλλον θα είναι διαθέσιμες στο site μου). Την ίδια στιγμή, όμως, ήθελα να αγγίξω το θέμα τον αδέσποτων σκύλων, κάτι που θεωρώ ότι αποτελεί ένα ακόμη μελανό σημείο για τη χώρα μας και ελπίζω σιγά σιγά να αλλάξει από τα σημερινά παιδιά, που θα είναι οι αυριανοί ενήλικες.

Έγραψα το παραμύθι και ξεκίνησα να σχεδιάζω. Αλλά πέρασα από πολλές φάσεις μέχρι να ολοκληρωθεί. Αμφιβολίες, κούραση, απογοήτευση και κάποια διαστήματα ήταν αδύνατο να δουλέψω πάνω σε αυτό. Χάρη στα καλά λόγια των φίλων μου και της οικογένειάς μου, μπόρεσα να διατηρήσω την πίστη μου σε αυτό που είχα ξεκινήσει. Η βοήθεια του Πάνου ήταν καταλυτική, γιατί σε όλη αυτήν τη διαδικασία υπήρξε συνοδοιπόρος μου και ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου. Ευτυχώς οι δυσκολίες που συνάντησα δε νίκησαν τον αρχικό μου ενθουσιασμό.

Τελικά, το παραμύθι «Έι! Ψιτ!» κυκλοφόρησε και αποτελεί μια ένδειξη αγάπης για την Άνδρο, μια φωνή βοήθειας για τους μοναχικούς σκύλους, την απαρχή μιας ιστορίας φιλίας, αλλά ταυτόχρονα αποτελεί μια παρότρυνση να μη χάνουμε ποτέ το κουράγιο μας και την αισιοδοξία μας. Ή τουλάχιστον αν τα χάνουμε να καταφέρνουμε να τα βρίσκουμε ξανά γρήγορα, γιατί σίγουρα κάτι αναπάντεχα καλό θα συμβεί!