-Η μαγειρική ήταν από τις τέχνες που δεν είχα σκεφτεί καν να ακολουθήσω! Το όνειρο μου ήταν να γίνω μηχανικός μοτοσυκλετών, συγκεκριμένα των Harley Davidson . Τα τμήματα των τότε δημοσίων σχολών δεν είχαν αρκετά άτομα για να συμπληρωθεί ο αριθμός σπουδαστών με αποτέλεσμα να χάνω χρόνο χωρίς αποτέλεσμα. Τότε λοιπόν ο αδερφός μου , μου πρότεινε να ξεκινήσω την μαγειρική , μιας που ήταν στον 2ο χρόνο ο ίδιος. Έτσι λοιπόν και ξεκίνησα το ταξίδι μου με "καπετάνιο" την Le Monde και το 2001 αποφοίτησα ως τεχνικός μαγειρικής τέχνης!

 

-Κάποια στιγμή είχα ακούσει την πιο αστεία απάντηση για αυτή την ερώτηση από έναν αναγνωρισμένο σεφ (Δημήτρης Παναγιωτόπουλος) ..."ο σεφ είναι ο μάγειρας που απλά παίρνει παραπάνω χρήματα, για να του πρήζουν τα συκώτια". Εν μέρη κάτι τέτοιο συμβαίνει αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η άποψή μου είναι ότι πάντα ο σεφ πρέπει να είναι και μάγειρας.... να ανακατεύεται με τις φωτιές, να δείχνει στην ομάδα του ότι είναι άξιος να τον ακολουθούν, να λερώνει τα χέρια του και γενικά να είναι αυτό που λέμε στην Κρήτη "μπροστάρης" . Εκτός λοιπόν από τις γνώσεις , ένας σεφ πρέπει να είναι και ηγέτης ή όπως λέω εγώ στα "παιδιά μου"... το αλεξικέραυνο της κουζίνας δηλαδή δέχεται τους "κεραυνούς" και να κρατάει ακέραια την κουζίνα του.

 

-Θα πω ότι ακριβώς μου είχε πει και εμένα ο σεφ μου και μέντορας μου Μιχάλης Ντουνέτας : βλέπε - άκου - ρώτα. Είναι οι 3 λέξεις που πραγματικά καθορίζουν την αρχή ενός μάγειρα και αν μια από αυτές λείπει , σίγουρα κάτι δεν θα πάει καλά.

 

-Όταν αποφοίτησα από την σχολή μαγειρικής την δεκαετία του 2000 , η μαγειρική , ήταν ένα τεχνικό επάγγελμα. Όταν σε ρωτούσαν, τι δουλειά κάνεις , απαντούσες Μάγειρας και η απάντηση του κόσμου ήταν : άρα είσαι μάστορας! Μέσα σε μία 10ετία ξαφνικά γίναμε επιστήμονες! Πλέον δεν είσαι μάγειρας... είσαι σεφ! Πλέον το επάγγελμα του μάγειρα έχει ανέβει τόσο πολύ που θα τολμήσω να πω ότι έχει "καπακώσει" πραγματικές επιστήμες και επιστήμονες. Για όλο αυτό λοιπόν χρωστάμε ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στην προβολή του επαγγέλματος μας. Μας έκανε καλό όλο αυτό... μας άνοιξε τα μάτια και μας έκανε ακόμα καλύτερους, πιο ψαγμένους  και ναι είμαι από τους σεφ - μάγειρες που απολαμβάνω και θερίζω τους καρπούς που σπείρανε οι παλαιότεροι. Δεν πιστεύω όμως ότι μας μαθαίνει να μαγειρεύουμε ούτε ανακαλύπτουμε νέες γεύσεις από μια εκπομπή μαγειρικής. Ο επαγγελματίας μάγειρας , πρέπει να διαβάζει... πρέπει να έχει φαντασία... πρέπει να πειραματίζεται και για εμένα προσωπικά ο λόγος είναι ότι είναι άδικο να έρθει ένας πελάτης που θα πληρώσει για να φάει μια "φωτοτυπία"... δηλαδή ένα πιάτο καθαρής αντιγραφής χωρίς καμία ταυτότητα από τον σεφ που το έχει δημιουργήσει .

 

-Στο κεφάλι του τραπεζιού θα έβαζα τους γονείς μου, την κυρία Χρυσούλα και τον κύριο Μιχάλη.... εκεί ακριβώς που κάθονται οι βασιλιάδες. Στερήθηκαν για να με μεγαλώσουν οπότε είναι η σειρά μου να τους δείξω ότι όλες αυτές οι στερήσεις γίνανε για κάποιο καλό σκοπό. Ακριβώς δίπλα και με τον ίδιο σεβασμό θα έβαζα τον σεφ μου Μιχάλη Ντουνέτα.... τον μαγειρικό  μου πατέρα... τον τσάντισα αρκετές φορές μέχρι να γίνω "άνθρωπος" αλλά έγινα! Από την άλλη μεριά του τραπεζιού θα έβαζα τον εργοδότη μου, τον κύριο Βλάση Σταθοκωστόπουλο ως ευχαριστώ για τα 14 χρόνια συνεργασίας και την τιμή που μου έχει κάνει να αναλάβω τα μαγαζιά του. Το τραπέζι θα έκλεινε με την ομάδα μου , τους πραγματικούς ήρωες της κουζίνας μου... την Εβίνα Παναγιωτοπούλου ή αλλιώς η σουσεφίνα μου και τον Χρήστο Ανδριόπουλο ή αλλιώς ο Κίτσος μου.

 

-Θέλει και τα 2 και μάλιστα σε απόλυτη ισορροπία. Η κουζίνα απαιτεί τον απόλυτο σεβασμό πρώτα από τον σεφ προς την ομάδα του και μετά η ομάδα προς τον σεφ. Κάποιος μπορεί να  παραξενευτεί από την σειρά του σεβασμού που έβαλα αλλά στα χρόνια εμπειρίας μου και στην ζωή έμαθα ότι ο ανώτερος πάντα πρέπει να κάνει το πρώτο βήμα. Οι επιτυχημένες κουζίνες έχουν ανάγκη από ηγέτες και οι ηγέτες είναι σε όλα πάντα πρώτοι και το πιο βασικό ταπεινοί. Αυτή λοιπόν είναι η συνταγή μου στην κουζίνα μου!

 

-Δεν θέλω να φτάσω εγώ κάπου... θέλω πολύ όμως να με φτάσουν όσοι τρώνε από τα χέρια μου! Όσο καλύτερα εντυπωσιάζω ουρανίσκους τόσο πιο ψηλά θα πάω και αυτό είναι το όνειρο μου... όπου φτάσω, όσο αντέξω, όλο αυτό το ταξίδι να είναι με την αξία της γεύσης και της δουλειάς μου!