To χωριο λεγεται Μηλια.

λοιπον...
Μετα απο 2,5 χλμ χωματοδρομου, φτανεις, ανυποψιαστος, σε ενα ανοιγμα και αφηνεις το αυτοκινητο σου. Αρχιζεις εναν κατηφορο με τα ποδια μεσα σε μια φυση ξεχειλη απο ηχους, μυρουδιες και εικονες και σε 100-150 μετρα, βλεπεις τα πρωτα πετρινα σπιτακια να σε υποδεχονται στη Μηλια. Βρίσκεσαι τωρα σε ενα πλινθοστρωτο δρομακι που σε οδηγει στο εστιατοριο του οικισμου. Αρκετα, πριν το δεις καν, μυρωδιες φαγητων σε αιχμαλωτιζουν και σε τραβανε κοντα τους ως αλλες σειρηνες. Μονο που οι σειρηνες αυτες θα ταξιδεψουν ή μαλλον, θα εκτοξευσουν τους γευστικους σου καλυκες σε εναν παραδεισο απλων, λιτων, καθαρων και μοναδικων γευσεων.
Με χαμογελο σε υποδεχονται ο Ζοραν ή ο Ιορδανης  και καθως επιλεγεις το τραπεζι σου, ριχνεις κλεφτες ματιες στον Μανολη, την αεικινητη φιγουρα με τα μαυρα, μεσα στην ανοιχτη κουζινα.
Πλεον οι μυρωδεις εχουν αλωσει καθε σου σκεψη και μετα το κερασμα με τσικουδια, παραγγελνεις και...απλα αδημονεις...
Λενε πως το φαγητο ειναι ιεροτελεστια. Στη Μηλια ειναι πολλα περισσοτερα.
Ειναι και γιορτη, ειναι και πανδαισια, ειναι και ταξιδι.
Ενα ταξιδι μεσα σε καθαρες γευσεις, τοσο απλες που σε οδηγουν σε πολυπλοκα μονοπατια της γευστικης σου μνημης: Mαραθο και κολοκυθι, τοσο αρτια δεμενα και μοναδικα τηγανισμενα, που κανουν εκεινο το χαρακτηριστικο "κρατς" μολις τα δαγκωσεις και η συνεχεια αφρατη, γευστικη και υπεροχη. 
Δοκιμαζεις και το λουκανικο φουρνου και αναρωτιεσαι τι συμφωνια κρυφη εχει κανει ο Μανολης με τη ντοματα, το τυρι και τις πιπεριες και τι συνωμοσια επλεξε με τον φουρνο για να σε κανει αρχισεις εκεινα τα μακροσυρτα "μμμμμ" κουνωντας χερια και κλεινοντας τα ματια μολις το δοκιμασεις.
Αν η αρχη ειναι το ημισυ του παντος, εδω, στη Μηλια, ειναι η αρχη του Συμπαντος.
Ενος Συμπαντος γευσεων που συνεχιζεται με το ντοματορυζο. 
Ακουγοντας τον Ιορδανη να στο αναφερει, λες "ντοματορυζο?... σιγα..." 
Αυτο ομως μεχρι η πρωτη πιρουνια να σε μεταφερει αλλου. Να σε γεμισει γευση Ελλαδας, Κρητης. Φρεσκια ντοματα που απογειωνει το ρυζι, ρυζι με τοση μαστορια φτιαγμενο που εκτοξευει τη ντοματα και συντομα κανεις νευμα στον Ζοραν για αλλο ενα και παρακαλας να μην τελειωσει.Οχι το ντοματορυζο. Η πεινα σου, η ορεξη σου.
Γιατι? Γιατι ερχεται η στιγμη του πιο χαρακτηριστικου, ισως, πιατου στην Κρητη. 
Αρνακι τσιγαριαστο. Τρια συστατικα αλλα και πολλα περισσοτερα ακομα. Εμπειρια, φροντιδα, γνωση και αγαπη γι αυτο που κανουν. Δοκιμαζεις και νομιζεις πως αν σε αφηναν, ολο το τσιγαριαστο απο το τσουκαλι, θα κατεληγε στην κοιλια σου σε χρονο μηδεν. Οσο τρως, δε νομιζεις πλεον, εισαι σιγουρος.
Ταξιδι γευσεων χωρις βηματα προς κορυφωση, γιατι καθε πιατο ειναι μια κορυφωση απο μονη της. Και σε ολο αυτο το ταξιδι, Ιορδανης και Ζοραν σε ρωτανε συνεχεια "ολα καλα?" Και επειδη απαντηση απο το συνεχεια γεματο στομα σου, δεν μπορουν να λαβουν, την παιρνουν απο το βλεμμα σου, ενα βλεμμα βυθισμενο στη λαγνεια της απολαυσης.
Τελειωτικο χτυπημα: χειροποιητο γλυκο με γιαουρτι παχυ. οπως πρεπει και οσο πρεπει.
Ενα γλυκο που θαρρεις πως πρωι-πρωι, στο βαθος στην κουζινα ηταν η γιαγια σου και το εφτιαξε για να σε γλυκανει οπως τοτε που ησουν παιδι. 
Η τσικουδια, πιστος συντροφος σε ολο αυτο το ταξιδι της γευσης με φαγητα φτιαγμενα ολα απο προιοντα παραγωγης της Μηλιας και των ανθρωπων της. 
Ανθρωπων εργα ολα εκει. Ανθρωπων εργα και η απολαυση που μας χαρισαν. 
Ευχαριστουμε.
υ.γ.: 
σε λιγες μερες, παλι εκει θα ειμαστε. 
Ελατε...