Ποτέ ως τώρα δεν νιώθαμε τόσο *υποχρεωμένοι σαν κοινωνία να δείχνουμε cool.

Χαρούμενοι.

Ευτυχισμένοι.

Έχουμε *εκπαιδευτεί να προβάλλουμε προς τα έξω την *τέλεια εικόνα. Τρέμουμε μήπως μας χαρακτηρίσουν *τοξικούς. Μήπως βαραίνει τους γύρω η δυσθυμία μας.

Αγοράζουμε βιβλία που μας διδάσκουν πως να βλέπουμε μόνο την καλή πλευρά των κακών πραγμάτων που μας συμβαίνουν, διαβάζουμε άρθρα που υποστηρίζουν πώς ο θυμός είναι αδυναμία.

Αν είσαι δε γυναίκα και εργάζεσαι σε υψηλή θέση ή είσαι επιχειρηματίας, απαγορεύεται να νευριάσεις, να διεκδικήσεις, να υψώσεις τον τόνο της φωνής σου, καθώς αυτές είναι αντρικές συμπεριφορές στον εργασιακό χώρο. Και δεν τιμούν μια *κυρία.

Οι άντρες θα σε χαρακτηρίσουν *υστερική, ενώ οι γυναίκες *bitch.

Τα δάκρυα είναι ένδειξη πως δεν το έχεις ως woman leader, ενώ αν για κακή σου τύχη είσαι άντρας και φανείς ευάλωτος συναισθηματικά, είσαι η ντροπή του φύλου σου και της εταιρείας που σε έβαλε στο *χρυσό κλουβί της καρέκλας που τόσο κυνήγησες.

Στο πυρ το εξώτερον λοιπόν, τα άσχημα συναισθήματα η φιλοδοξία, η επιθυμία για επιτυχία;

Η αλήθεια είναι πως είμαστε άνθρωποι με ανασφάλειες, θυμό, και νεύρα.

Ασχέτως φύλου. Ασχέτως κοινωνικής θέσης.

Μην ντρέπεστε να δείξετε δυσαρέσκεια, να διαφωνήσετε, να διεκδικήσετε.

Μην κουκουλώνετε τις φιλοδοξίες σας για να είστε αρεστοί και συμπαθείς.

(Πρόσφατα με κάλεσαν για μια ομιλία, και προς μεγάλη μου έκπληξη ζήτησαν να φανώ *ευάλωτη και *αληθινή "διότι ο κόσμος κουράστηκε από τους *super wow επιτυχημένους/χαρούμενους ομιλητές".

Εν τέλει ίσως αυτό να είναι και το ουσιαστικότερο personal branding.)