Πάντα αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που αφήνει ένας καλλιτέχνης φεύγοντας. Είναι οι βαρύγδουποι ρόλοι του; Οι αιώνιες μουσικές ή οι πανάκριβοι πίνακες του;
Η περίπτωση του Κωστή -όπως επιθυμούσε να τον αποκαλούν- επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά πως οι άνθρωποι θα θυμούνται τον χαρακτήρα σου πιο πολύ -ίσως- από την καλλιτεχνική σου αξία και συνεισφορά. Πως στα σπίτια που μπήκες μέσα (από μια ταινία, μια σειρά στην τηλεόραση, έναν αξιομνημόνευτο ρόλο στο θέατρο) σε καλοδέχτηκαν σαν δικό τους. Σε άφησαν να κάτσεις στο τραπέζι, να γίνεις θέμα συζήτησης. Μαζί σου γέλασαν. Συγκινήθηκαν. Και αυτό απλά δεν εξαργυρώνεται. Είναι εξαιρετικά σπάνιο.
Δεν είμαι από εκείνους που θεωρούν τον ''παλιό/καλό/ελληνικό κινηματογράφο'' το μοναδικό αριστούργημα που γνώρισε ποτέ η χώρα. Υπήρχαν εξαιρετικά ταλέντα που έμειναν σε ρόλους οικείους στο κοινό διότι ήταν πλέον ρίσκο να κάνουν κάτι τελείως κόντρα. Δεν είχαν επίσης όλοι την τύχη να συναντήσουν έναν σκηνοθέτη που θα τους έβαζε να ξεπεράσουν τον εαυτό τους οδηγώντας τους σε άλλα υποκριτικά μονοπάτια, και αφήνοντας όλους εμάς ευχάριστα σοκαρισμένους από αυτή την αλλαγή.
(Και είναι κρίμα. Και είναι και τόσο κλισέ αυτές οι κατηγορίες-λίστες-κουτάκια).
Ο Κωστής όμως είναι μια κατηγορία από μόνος του.
Η ζωή του και ο τρόπος που την έζησε, αποτελούν #case_study χωρίς καμμία διάθεση υπερβολής.
Αφήνοντας πίσω τις ατάκες, τις γκριμάτσες και τους ρόλους του, προσωπικά θα κρατήσω το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου που ποτέ δεν παρουσίασε τον εαυτό του σαν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν.
Σαν τον άνθρωπο που δεν αρνήθηκε τα πάθη του.
Που ποτέ δεν αυτο-κολακεύτηκε.
Που ποτέ δεν θεώρησε τον εαυτό του Τεράστιο ηθοποιό αλλά Εργάτη της τέχνης.
Που ακόμα και στις τελευταίες του δουλειές μάθαινε.
Ακουγε. Εξελισσόταν. Ποτέ δεν χρησιμοποίησε το ταλέντο, την φήμη και την εμπειρία του για να ακυρώσει νεότερους ηθοποιούς.
Να θυμόμαστε την αγάπη του για ζωή και δημιουργία που τον κράτησε ζωντανό τόσες εβδομάδες σε πείσμα των δυσοίωνων προβλέψεων.
Και να μας μείνει η εικόνα ενός ανθρώπου που την γλέντησε την ζωή. Την κουμαντάρισε όπως ήθελε με σεβασμό, ταπεινότητα και χιούμορ. Αν αυτό δεν είναι #case_study ακόμα και για νέους επιχειρηματίες, τότε ποιό;