Η φράση *Οταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει*, δεν θα μπορούσε να βρεί κατάλληλη στιγμή για να επιβεβαιωθεί.
Ενας παγκόσμιος συναγερμός που μας έβγαλε εκτός εσωτερικής ασφάλειας και σχεδίων. Μια πανδημία από αυτές που βιώναμε μέσω μιας ταινίας στις σκοτεινές αίθουσες του κινηματογράφου συνοδεία popcorn και γνωστού αναψυκτικού, κρίνοντας το σενάριο της ως υπερβολικό.
Μόνο που οι τανίες συχνά αντιγράφουν την ίδια την ζωή με τον χειρότερο τρόπο.
Είναι το μόνο πρόβλημα ο υποχρεωτικός εγκλεισμός; Είναι πρόβλημα οι ατελείωτες ώρες μέσα σε ένα σπίτι;
Και ναι και όχι.
Οχι, διότι αν αναλογιστεί κανείς τους νεκρούς που καθημερινά πολλαπλασιάζονται στα γειτονικά μας κράτη, η καραντίνα μοιάζει παλάτι.
Ναι, διότι δεν μπορούν να εργαστούν όλοι μέσα από το σπίτι τους. Δεν είναι όλα τα σπίτια βγαλμένα από το Pinterest ή το Instagram. Δεν διαθέτουν βεράντες ατελείωτες, κεριά στο πάτωμα και μπαμπού μαξιλάρες που παραπέμπουν σε ερημική παραλία το ηλιοβασίλεμα.
Πολλές φορές είναι αποπνικτικά δυάρια που στεγάζουν αρκετά άτομα.
Είναι δωμάτια που βλέπουν σε φωταγωγούς και τα απλωμένα ρούχα των απέναντι.
Είναι οι χώροι που πριν έβλεπαν τους ένοικους μόνο για ένα φαγητό και έναν ύπνο. Τώρα τους κρατούν όμηρους μέσα σε 4 τοίχους καταγράφοντας σκηνές, φωνές, βαριά λόγια αλλά και κουβέντες συμπαράστασης.
Η πανδημία έδειξε με τον πιο επώδυνο τρόπο, τι είναι σημαντικό και τι όχι. Φώτισε τα τρωτά όλων. Ενδυνάμωσε τα δυνατά σημεία πολλών.
Ποτέ δεν υπήρχε πιο έντονο το συναίσθημα της εν-συναίσθησης. Της ευγνωμοσύνης. Της ουσιαστικής επικοινωνίας.
Ξαφνικά εκείνοι που θεωρούσαμε πως δεν είχαν τα skills για να κάνουν κάτι καλύτερο στην ζωή τους -μεταφορείς, υπάλληλοι super markets, καθαριστές- μπήκαν στην πρώτη γραμμή. Εγιναν εκείνοι που πάνω τους στηρίζεται η παγκόσμια κοινότητα.
Και τα τόσο βαρυσήμαντα skills έμειναν στα αζήτητα. Εκεί που καιρό θα έπρεπε να βρίσκονται, μιας και δεν είναι όλοι για όλα και δεν είναι όλα για όλους. Και γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του αξία ούτως ή άλλως.
Ελπίζουμε σαν τελειώσει ο εφιάλτης, να θυμόμαστε ποιοί ήταν εκείνοι που στάθηκαν όρθιοι για να κρατήσουν όρθιους και εμάς, παρέα με γιατρούς, νοσοκόμους, φαρμακοποιούς και υπάλληλους φαρμακείων.
Η επόμενη μέρα θα μας βρεί όλους αλλαγμένους. Επιφυλακτικούς. Καχύποπτους. Θα περάσει καιρός για να αγκαλιάσουμε αυτούς που αγαπούμε. Θα περάσει καιρός που θα μπορούμε να απολαύσουμε ένα φαγητό έξω χωρίς πρώτα να έχουμε απολυμάνει 100 φορές τα χέρια μας.
Θα περάσει καιρός που θα ταξιδέψουμε χωρίς να φοράμε μάσκα. Και το πιο πιθανό είναι να την φοράμε πλέον μόνιμα κατά την διάρκεια των όποιων ταξιδιών.
Θα αλλάξει ο τρόπος που εργαζόμαστε, σπουδάζουμε, μεγαλώνουμε τα παιδιά μας.
Θα γίνουμε πιο μαζεμένοι στα λόγια και τις άσκοπες χειρονομίες. Η γλώσσα του σώματος θα αλλάξει και αυτή. Θα γίνει *εσωστρεφής σαν την ψυχή μας.
Η επόμενη ημέρα θα φωτίσει τις κακές σχέσεις. Την μετριότητα και τους συμβιβασμούς. Τα απωθημένα ετών.
Αλλά θα δώσει και φτερά να πετάξουμε προς εκείνες τις κατευθύνσεις που όλο αναβάλλαμε.
Η φράση *Που να τρέχουμε τώρα, μέσα στην κίνηση και σε τόσο κόσμο!!'* θα αποτελεί *ύβρις.
Είναι στο χέρι μας να μετατρέψουμε τον εφιάλτη σε μια δεύτερη ευκαιρία για την προσωπική μας εξέλιξη. Είναι η ώρα να στραφούμε προς την επίλυση σοβαρών κοινωνικών θεμάτων.
Η ευελιξία είναι τώρα πιο απαραίτητη από ποτέ.
Και όπως είπε μια φίλη *Είμαστε σε ελεύθερη πτώση. Προσδεθείτε μέχρι να πατήσουμε γερά στη γη*.
Θα έρθουν καλύτερες μέρες.
