Να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις. Πρίν γράψεις. Να χαμογελάς στα δύσκολα- κάπου δίπλα σου υπάρχουν οχι απλά δυσκολότερες, αλλά τραγικές και αξεπέραστες καταστάσεις. Να προγραμματίζεις την ημέρα με αυτό που είναι σημαντικό. Αλλά κάποιες φορές να αφήνεσαι στο άγνωστο. Η φύση, το σώμα, η καρδιά ξέρουν. Να μάθεις να περιμένεις να ''συμβεί'' αυτό που ζητάς, μη το κυνηγάς υστερικά. Το να δουλεύεις πολύ, δε σε κάνει αποδοτικό, σε κάνει οξύ και στρεσαρισμένο -συχνά για αστεία θέματα. Δεν θα είσαι ποτέ, μα ποτέ αναντικατάστατος ακόμα και στη πιο ''χρυσή'' καρέκλα. Θα είσαι αναντικατάστατος όμως για αυτούς που πραγματικά σε αγαπάνε για αυτό, να θυμάσαι ανάμεσα στα τρελά ωράρια, ανάμεσα στα κινητά που αναβοσβύνουν, κι στα mails που ζητάνε άμεση απάντηση, να τους τηλεφωνάς έστω για λίγο. Κλισέ, μελό αλλά αληθές, καθώς δεν θα είναι εκεί για πάντα. Να τρώς καλά, να κάνεις έρωτα εκεί που ποθείς και σε ποθούνε, να πίνεις, να παίζεις με τα παιδιά - σε ανανεώνουν απίστευτα- και να χορεύεις μέχρι να πονέσουν τα πόδια σου. Τα πόδια που πονάνε απο τον χορό, το πολύ περπάτημα κι τις βόλτες ειναι ευλογία. Να είσαι ψύχραιμος και να αξιολογείς τα πάντα γύρω σου, κατανοώντας οτι όλοι είμαστε άνθρωποι με τρωτά, κρυφές αρρώστειες, η απωθημένα. Να χαίρεσαι για την ύπαρξη εχθρών, είναι απόδειξη οτι κάτι κάνεις καλά. Μάθε κάτι -και- από αυτούς. Η γνώση ποτε δεν ξεκουράζεται. (Και δεν τα ξέρεις ολα.)

Κυρίως μην περιμένεις τις αργίες, τις γιορτές και τις διακοπές για να ζήσεις, να σκεφτείς, να αποφασίσεις.

Do it now.