Τις προάλλες στο Facebook έπεσα πάνω σε βίντεο που έδειχνε παίκτρια reality να πετάει τον στηθόδεσμο στους συμπαίκτες της, επιτρέποντας τους παράλληλα, σεξιστικά σχόλια για το βάρος της.

Το χειρότερο ήταν τα σχόλια κάτω από το βίντεο τα οποία την αποκαλούσαν όρκα, φάλαινα και τα σχετικά.

Μετά ήρθε η δήλωση του παίκτη που ξεσήκωσε -και δικαίως- κύμα αντιδράσεων, τα ομοφοβικά σχόλια για παίκτες γνωστού fashion reality.

Mετά οι ευχές τύπου «να μπούνε πάλι στις βάρκες τους, να πνιγούν να ξεβρωμίσει ο τόπος» για τους πρόσφυγες στην Μόρια.

(Η χυδαιότητα στο μεγαλείο της).

Μετά τα χειροκροτήματα στη καραντίνα προς ιατρούς, νοσοκόμες, μετά τα όλο θετική ενέργεια posts για μεταφορείς, εργαζόμενους στα super markets...

θα έλεγε κανείς πως η εν-συναίσθηση στην κοινωνία αυξήθηκε ραγδαία.

Αυτό που επι της ουσίας αυξήθηκε, ήταν η επιλεκτική ευαισθησία προς χάριν δημοφιλίας. 

Τα social media όμως έχουν την δύναμη να ανατρέψουν καταστάσεις τοξικές ή επικίνδυνες, όπως και να τις κάνουνε ακόμα πιο τοξικές.

Εχουμε καταλάβει άραγε την θετική δύναμη που συχνά χάνεται στην οχλαγωγία και την φλυαρία του αλγορίθμου;

Υ.Γ Η τηλεόραση έχει και καταπληκτικές εκπομπές φτάνει να έχεις την αισθητική να τις αναζητήσεις.

Το διαδίκτυο έχει χυδαίες ιστοσελίδες που πρέπει να σταματήσεις να διαβάζεις.

Δεν είναι όλα άσπρο - μαύρο.

Και πολλές φορές αυτά που μας θυμώνουν, είναι οι καθρέφτες μας.

Ας ξεκινήσουμε από εμάς λοιπόν.

Γιατί όταν δείχνουμε με το δάχτυλο τα σκουπίδια, τα υπόλοιπα δάχτυλα δείχνουν προς εμάς.

Ενίοτε.