Όταν ξεκίνησα λογαριασμό στο Facebook το 2008, η αίσθηση ήταν πρωτόγνωρη. Θυμάμαι να σημειώνω το όνομα κάθε νέου διαδικτυακού φίλου που έκανα, από που είναι, τα ενδιαφέροντα του.

Ήθελα να έχω μια πιο ουσιαστική επαφή.

Μετά ήρθε ο λογαριασμός στο Twitter τον οποίο διέγραψα πριν λίγες ημέρες σε μια προσπάθεια να απαλλαγώ από ένα κοινωνικό δίκτυο, που μου θύμιζε πλέον χωματερή τοξικών αποβλήτων.

Πριν καιρό βγήκα για φαγητό με έναν συνεργάτη και καλό φίλο. Με παρακάλεσε να μην βγάλω φωτογραφία το φαγητό που θα τρώγαμε.

Ζήτησε να τον ακούσω και να απολαύσω την στιγμή που είχαμε βρεθεί. «Μα ούτε ένα story;;» είπα ανόητα. «Ούτε ένα» απάντησε με ηρεμία.

Κοιτώντας σήμερα τις φωτογραφίες από ένα μου ταξίδι στα Ιωάννινα, συνειδητοποιώ πως δεν θυμάμαι τι έβλεπα διότι κοιτούσα μόνο μέσα από το κινητό.

Δεν θυμάμαι καλά τα τοπία. Τα θυμάμαι μόνο μέσω των φωτογραφιών.

Ολοένα και περισσότεροι συνεργάτες ζητούν τηλεφωνική επικοινωνία. Οχι e-mail.

Οι εταιρείες που πιάνουν τον παλμό της κοινωνίας, επιβραβεύουν τα στελέχη και τις ομάδες που μιλούν τηλεφωνικά ή μέσω on line meetings.

Ο κόσμος έχει κουραστεί. Αναζητάει την φωνή. Την επαφή. Εστω και από απόσταση.

Ταινίες όπως το The Social Dilemma επιβεβαιώνουν τις υποψίες που ήδη υπήρχαν. Τα social media είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο, αλλά πόσοι από εμάς ξέρουν να χειρίζονται τα εργαλεία σωστά;

Ενα μέσο που ξεκινά με σκοπό να ενώσει τον κόσμο και μετατρέπεται σε έναν ανελέητο αλγόριθμο που ξέρει τα πάντα, φοβίζει.

Το θέμα είναι πως εμείς του τα κάναμε γνωστά.

Η αλήθεια λοιπόν είναι κάπου στη μέση. Ίσως είναι ώρα να αναλάβουμε όλοι την ευθύνη για τις όποιες αναρτήσεις και πληροφορίες μοιραζόμαστε με ένα σωρό άγνωστους σε εμάς.

Μπορούμε να μειώσουμε την παρουσία μας στο διαδίκτυο;

Αυτό είναι το ουσιαστικό «δίλημμα».

#TheSocialDilemma