Αγαπώ το brunch.  Oχι για αυτό καθ' αυτό το brunch, αλλά κυρίως γιατί αυτή η νέα ''τάση'' έκανε πολλούς από εμάς να σηκωθούμε κάποιες νωχελικές Κυριακές από τα κρεβάτια μας και να ανταμώσουμε κάτω από πειραγμένες γεύσεις, χρώματα, μυρωδιές από αγαπημένα μέρη και να τα πούμε από κοντά. Από κοντά, και όχι μέσω ενός υπολογιστή. 

Με την Μαρία, φίλη και συνεργάτιδα του Living Postcards είπαμε να βρεθούμε στο λατρεμένο μου @Ζampano, στην οδό Σαρρή, να ακούσουμε μουσικές όμορφες από το jazz κουαρτέτο με τους (Γιώργος Μικρός στο Πιάνο, Νίκος Κουλούρης στο σαξόφωνο, Χρήστος Τσιλιγιάννης στο Κόντρα Μπάσο και Αλέξιος Αντωνόπουλος στο drum set) σε ένα ρεπερτόριο αρκετά ''απρόβλεπτο!''. Ο @CoolArtisan- Gabriel Nikolaidis, αγαπημένος food blogger έδωσε την δική του έμπνευση στα κυριακάτικα πιάτα. 

Tρώγοντας, εκείνη το γευστικότατο avocado toast ( χωριάτικο ψωμί με avocado και ελαιόλαδο λιαστής ντομάτας) και εγώ την σπανακόπιτσα με λουκάνικο (πίτσα με σπανάκι, μυρωδικά και λουκάνικο) αναλύσαμε τα πάντα περί ''τοξικών ανθρώπων'' που κολλάνε πάνω σου σαν βδέλλες και απομυζούν όλη σου την ενέργεια. Συζητήσαμε το πόσο σημαντική είναι η συναισθηματική νοημοσύνη, οι θετικοί συν-οδοιπόροι και πως θα πράττουμε όλα αυτά που τρέμουμε, χωρίς ανασφάλειες και ανόητες φοβίες που μας κρατάνε πίσω.

Συμφωνήσαμε ότι ο μεγαλύτερος εχθρός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και αυτόν πρέπει ενίοτε να ''νικάμε'' αν θέλουμε να προχωράμε.

Τα poached eggs (αυγά σε φρυγανισμένο φωμί με γραβιέρα Αργους, Λούζα Τήνου και μια εκπληκτική σάλτσα hollandaise) γέμισαν το τραπέζι με μπόλικο χρώμα και κυκλαδίτικες γευστικές ''αναμνήσεις'', ώσπου το αποκορύφωμα ήρθε με το Lava Cake ( cake ρευστής σοκολάτας με παγωτό κανέλα)  την στιγμή που αποφασίζαμε τις επόμενες κινήσεις μας αλλά και τις κοινές διακοπές μας στο Πήλιο. 

Η ζωή είναι ένα δώρο. Μικρό σε διάρκεια, τεράστιο σε αξία. Η Μαρία αναρωτήθηκε ξαφνικά ''γιατί τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν απλώνουν το χέρι τους να κόψουν τα ''λουλούδια'' που βρίσκονται στον ''μπαξέ'' τους..? Δεν τα βλέπουν? Τα θεωρούνε δεδομένα?'' .

Εξω ο ήλιος έκανε ακόμα ομορφότερη την Αθήνα και τα νιάτα που την περπατούσανε. Και την ζωή, ακόμα πιο ''πολύτιμη''.

Θα ξανάρθουμε.