Ο κος Φώτης από την Αλβανία βρίσκεται 3 δεκαετίες στην Ελλάδα. Διατηρεί ένα ραφείο στο Κουκάκι με την σύζυγο του.

Στη περιοχή υπήρχαν και άλλα ραφεία, αλλά πήγαινα σε αυτόν διότι ήταν πάντα στο πόστο του. Οταν τον ρωτούσα να μου πει το ωράριο του, γέλαγε. «Δεν έχω ωράριο» μου απαντούσε. «Ξεκινώ πρωί και τελειώνω βράδυ, έλα όποτε σε βολεύει κοπέλα μου».

Τα άλλα ραφεία ήταν ανοιχτά 11 με 4, ή ανοιχτά μετά τις 5 το απόγευμα με 9 το βράδυ, όχι Σάββατο, ραντεβού με τηλέφωνο και τα σχετικά. Κάποια από αυτά δυστυχώς έκλεισαν.

Χτες που του πήγα πράγματα προς επιδιόρθωση τον είδα πάλι καλοντυμένο, μέσα στον καθαρό του χώρο, με μάσκα. Μάλιστα είχε ράψει και ο ίδιος μάσκες και τις πουλούσε έξτρα.

Μου είπε να φορέσω την δική μου μπαίνοντας, και μου τόνισε πως θα κάνει εξαιρετική δουλειά σε ότι του ανέθεσα. «Δεν αμφιβάλλω, του είπα, είστε χρόνια επιχειρηματίας.» Κοκκίνησε λίγο, και ήταν σαν να ψήλωσε το σώμα του.

«Την κάνω σχεδόν 40 χρόνια αυτή τη δουλειά...ευχαριστώ».

Δεν ξέρω αν τον έχουν αποκαλέσει ξανά «επιχειρηματία» και όχι σκέτο «ράφτη».

Είναι επιχειρηματίας και μάλιστα αφοσιωμένος. Ακόμα και από τον τρόπο που πιάνει τα ρούχα που του πας για επιδιόρθωση. Τα σέβεται.

Σπούδασε τα παιδιά του και συνεχίζει να δουλεύει όπως δούλευε.

Μάλλον γιατί τελικά, αγαπάει αυτό που επέλεξε να κάνει.

Τα όνειρα του κου Φώτη (ίσως) ήταν να σπουδάσει την οικογένεια του και όχι να κάνει μεγάλη ζωή.

Καμμιά φορά τα πιο «μικροαστικά όνειρα» είναι και τα πιο ουσιώδη.

Υπάρχουν αρκετοί σαν τον κο Φώτη εκεί έξω.

Ας τους στηρίξουμε.
#Οι_ήρωες_δίπλα_μας