Κάθε φορά που θέλω να πάρω αποφάσεις, να βρω τα ''πατήματα'' μου και να συντονιστώ μέσα μου, έχω να επιλέξω μεταξύ δύο δρόμων. Η να ακολουθήσω και τους δύο...

Το περπάτημα -αρκετά χιλιόμετρα- και την τέχνη. Είναι εξαιρετικό πως και οι δύο αυτοί τρόποι με κάνουν να χαλαρώνω και να παίρνω απόσταση από τα πράγματα για να τα δω ''πιο καθαρά''.

Οι εκθέσεις στο Μουσείο Μπενάκη είναι όπως πάντα μοναδικές. Και είχα την χαρά να απολαύσω 4 πραγματικά ''δυνατές''.

Ιωάννα Παπαντωνίου. «Ντουλαμάς» ο μεγαλοπρεπής. Ένα πανωφόρι αλλιώτικο από τ’ άλλα᾽᾽, μια ιδέα πάνω στην σχέση της Παπαντωνίου -Πρόεδρο του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος- και ενός είδους που φορέθηκε στα δυτικά Βαλκάνια την περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

᾽Ὀι δρόμοι της Αραβίας᾽᾽, ένα ταξίδι για την ιστορία της Αραβικής Χερσονήσου από τους προιστορικούς χρόνους ως και τον 20ο αιώνα και την εικαστική προσέγγιση του ζωγράφου Στέφανου Ρόκου με τίτλο ᾽No more shall we part'' , η αλλιώς η σχέση μεταξύ ζωγραφικής και τραγουδοποιίας.

Η παράσταση ᾽Ἐλένη᾽᾽ του Γιάννη Ρίτσου σε σκηνοθεσία του Δήμου Αβδελιώδη. Ενας συνταρακτικός ποιητικός μονόλογος από την Βερόνικα Αργέντζη στο Μπάγκειον.

Και ένας χώρος που ξαναπήρε ζωή.

Ενας χώρος που μας θυμίζει το πάλαι ποτέ μεγαλείο μιας πόλης.

᾽'Πόσο πολύ δεν αγαπάμε το ᾽᾽σπίτι᾽᾽ μας...᾽᾽ όπως είπε και μια κυρία δίπλα μου μπαίνοντας στον υπέροχο αυτό μέρος.

Κάπως έτσι κλείνει μια εδβομάδα γεμάτη εικόνες και έμπνευση.